BikNieuws September 2014

Er is weer een nieuwsbrief uit! Lees meer over wat er gebeurd is hier in Rovereto en tijdens een kleine zendingsreis van de kerk naar Moldavie.

Klik om de nieuwsbrief te lezen op deze link: BikNieuws September 2014.

Veel leesplezier!

Zendingsreis in Moldavie

Vorige week is een groep van acht leden van de Chiesa Evangelica Rovereto naar Moldavie geweest om daar een week lang een zendingsechtpaar te helpen. Ik had het voorrecht om mee te gaan. Het was een heel bijzondere reis, want ik was de enige met zendingservaring. Het was geweldig om te zien hoe verschillende broeders en zusters uit hun zone van comfort zijn gestapt om dingen te doen die ze nog nooit gedaan hebben (bijvoorbeeld hun getuigenis geven).

Verschillende keren hebben we mogen helpen in de mensa voor de armen. Daar roken we direct een heel groot probleem van de Moldavische maatschappij: alcoholisme. Door uitzichtsloze situaties zien mensen vaak geen uitweg meer en raken daardoor aan de drank.

Na deze mensa was er gelegenheid voor getuigenissen, liederen, een Bijbelse boodschap enz. Schitterend om deze mensen zonder hoop, Degene te mogen presenteren die hen hoop kan bieden!

In Moldavie wordt er Moldavisch (Roemeens) en Russisch gesproken. Converseren met de mensen was daardoor zonder vertaling niet mogelijk, maar we hebben liedjes geleerd in deze twee talen. Bijzonder om de reacties van de mensen te zien als we in hun eigen taal gingen zingen!

Voor ons als groep is het een zeer gezegende ervaring geweest en we zijn dankbaar dat we daar tot zegen hebben kunnen zijn!

Onverwachte bureaucratie

Op 6 januari was het acht jaar geleden dat ik naar Italie verhuisde. Wat een bureaucratie kwam daar bij kijken. Ten eerste in Perugia op de Universiteit voor buitenlanders. Via de universiteit was dat verder geen probleem. Lastiger was vervolgens de verhuizing naar de Bijbelschool in Rome, omdat het officieel niet mogelijk was om in de Bijbelschool te wonen (vraag me niet waarom). Uren heb ik daar in het postkantoor gestaan tussen de Koreanen, Chinezen, Amerikanen en andere mensen van buiten de EU. Als ik dan aan de beurt was, was ik ook zo klaar, want voor EU-burgers was het verder niet zo'n probleem. Ik had een paar handtekeningen van het echtpaar waar ik officieel woonde en daar was de kous mee af.

In 2007 is de wet veranderd en hoeven EU-burgers dat niet meer allemaal te hebben en zijn we vrij om ons te vestigen in het EU-land van onze keuze. Toen ik naar Rovereto verhuisde in 2009 heb ik daar dus eigenlijk nooit meer over nagedacht. Het inschrijven in de gemeente was toen wat lastig omdat er dan naar een werkcontract gevraagd wordt en dat heb ik niet. Uiteindelijk heb ik de inschrijving voor elkaar gekregen omdat ik zelf op internet de informatie had gevonden dat als je kunt aantonen een bepaald minimum bedrag op je rekening te hebben, ze je moeten accepteren. Natuurlijk heb ik dat, want ondanks dat ik geen werkcontract heb, krijg ik wel iedere maand geld binnen via giften. Bij de inschrijving was toen alles voor elkaar en kreeg tevens mijn Italiaansde identiteitskaart (alleen geldig in Italie; heeft niks met staatsburgerschap te maken).

Zo is het jaren goed gegaan, maar vorige week kreeg ik een kaartje in de bus van de gemeente of ik mijn "attestato di soggiorno di regolarità" wilde komen laten zien. Wattuh? Nee, ik had ook geen idee wat dit dan was. Iets als een verblijfsvergunning... Maar eens even gaan informeren. Direct maar wat belastingzegels meegenomen, want als ik een document moest laten maken, dan zouden die er ongetwijfeld op moeten en tevens maar weer uitdraaien van mijn bankrekening. De man met wie ik sprak was zeer verbaasd dat ik al sinds oktober 2009 officieel ingeschreven sta in Rovereto en dat nooit iemand naar dat document heeft gevraagd. Volgens hem is dat document zelfs noodzakelijk om je in te schrijven in de gemeente. Nou ja, het eind van het liedje was dat hij dat document voor me heeft gemaakt. Inderdaad twee belastingzegels à €16,= per stuk en dan nog twee keer €0,52 = totaal €33,04. Jammer dat ze niet nog een paar maanden hebben gewacht met me deze uitnodiging sturen, want vanaf oktober dit jaar zou ik een onbeperkte kunnen aanvragen (na vijf jaar hier ingeschreven te staan).

Wat me volledig onduidelijk blijft is de meerwaarde van dit document... Maar goed, regels zijn regels en daar kunnen we wel tegenin gaan, maar uiteindelijk schieten we daar niks mee op. De enige oplossing is dan weer: betalen en laten gaan...

De laatste kalenders

We hadden nog scheurkalenders over, dus op zaterdag 18 januari toch maar weer de straat op voor de boekentafel met als doel om de laatste kalenders uit te delen. Het regende tamelijk hard en normaal zouden we de heleboel waarschijnlijk afgelast hebben, maar volgende maand is het natuurlijk wat laat om nog op straat te staan, kalenders uit te delen en iedereen een gelukkig nieuw jaar te wensen... De regen kwam echter de motivatie van deze en gene niet ten goede...

Nou ja, het weer was natuurlijk ook niet het meest ideaal, want om een paraplu vast te houden, de kalenders nog en ze dan ook kunnen aanbieden aan de passanten, was wel een hele kunst. Na wat peptalk gingen we toch aan de slag en er was ondanks de regen aardig wat volk op de been. Reacties verschilden van: "Ik neem nooit cadeautjes aan" tot "ik ben niet religieus" en van "hoeveel moet ik hiervoor betalen" tot een aanmatigend vingertje en een opgetrokken neus (en verder geen woord). Gelukkig waren er ook velen die met een hartelijk en verrast: "Bedankt!" de kalender aannamen. Laten we bidden dat God door deze kalenders heen harten zal aanraken!

Op een gegeven moment kwam er iemand in uniform aan. Ik herinnerde me dat hij me ooit een keer aangesproken heeft op straat. Dit heb ik toen gepost op facebook (november 2012): "Ik liep op straat en werd aangesproken door een klein politiemannetje. Hij vroeg me: "Hoe lang ben jij?" Hahaha, dat was nogal een onverwachte vraag. Hij reikte niet verder dan mijn schouder en hij zei dat hij heel graag wat langer zou zijn."

Ik had geen idee dat het al ruim een jaar geleden was dat we elkaar gesproken hadden, dus ik begon spontaan tegen hem te praten. Laat het duidelijk zijn dat hij dus geen idee meer had wie ik was, maar uiteindelijk is het een erg leuk gesprek geworden. Hij gaf aan helemaal nergens in te geloven en overtuigd te zijn dat er na dit leven niks is en dat vond hij ook wel prima. Vervolgens heb ik mogen getuigen over wat de Here Jezus voor bij betekent. Het was een heel mooi en open gesprek. Misschien zouden jullie voor deze man willen bidden (hij is de hoogste pief van een van de politiekorpsen hier in de stad).

Gezegend 2014!

Mijn wens voor iedereen:

"De genade van de Heer zij met u nu en voor altijd."

Gezegend 2014!

Kerstcadeautjes in het verzorgingshuis

Twee van de zusters van de kerk werken in een verzorgingshuis hier in Rovereto. Omdat er onder ouderen veel eenzaamheid bestaat, hebben we het idee opgevat om aan alle bewoners van het verzorgingshuis een kerstcadeautje te brengen. Dit cadeautje bestond uit: een kalender, een kerstkaart, een infokaartje van de kerk, een zacht broodje en een paar snoepjes en chocolaatjes.

Op vrijdagochtend 20 december gingen we met een groep van zes op stap in het verzorgingshuis.

Wat een vreugde om de blijdschap te zien van de mensen die een cadeautje kregen. Velen konden niet geloven dat we aan hun gedacht hebben en dan ook nog iets kwamen brengen. Verschillende mensen vroegen hoeveel ze ervoor moesten betalen, omdat het voor hen ondenkbaar was in de wereld van vandaag zomaar iets te krijgen en dan ook nog van mensen die ze helemaal niet kennen. Mooi mooi mooi! Echt een mooie en bemoedigende ervaring voor ons zelf, maar zeker weten ook voor alle bewoners van het huis en het verplegend personeel (voor wie er ook een presentje was :-) Dit gaan we zeker nog eens doen. Wat een kleine moeite een groot plezier kan doen!

Drie weken in Nederland, drie kerken en nog veel meer

Vrijdag ben ik weer thuis gekomen in Italie na 3 1/2 week in Nederland. De reden van mijn bezoek was een belangrijke verjaardag en omdat dat in de tweede helft van november was, wilde ik ook graag voor Sinterklaas blijven. Dat is een van de dingen die ik toch wel jammer vind hier in Italie: Sinterklaas komt hier niet...

Een gedicht voorlezen tijdens onze Sinterklaasavond.

Ook Sinterklaas weet dat ik veel reis en heeft dat gebruikt voor de surprise :-)

Aangezien het al ruim anderhalf jaar geleden was dat ik in mijn zendende gemeente in Enschede (Evangelische Gemeente Enschede) was geweest, werd dat ook weer hoog tijd. Wat een vreugde om daar weer "thuis te komen" en veel broeders en zusters na al die tijden weer terug te zien. Datzelfde gold voor de andere twee gemeenten waar ik geweest ben: Vrij Baptistengemeente Elim in Heerenveen (waar ik tot geloof ben gekomen) en Baptistengemeente Treebeek/Brunssum (waar ik al van kleinsaf aan af en toe kwam, omdat mijn grootouders daar in de buurt woonden). Gewoon dus ook veel herinneringen :-)

En wat ik ook nog heel bijzonder vond, was een bezoekje aan mijn geboortehuis in Roermond. Deze week is het precies 25 jaar geleden dat wij van Limburg naar Friesland verhuisden. Tijdens de terugreis van Zuid-Limburg naar Friesland zijn we op visite geweest bij "de overbuurvrouw" (is toch grappig hoe iemand ooit een bepaalde titel kreeg en die ook na 25 jaar nog heeft :-)

Ik besloot om aan te bellen op "nummer 39" om te vragen of ik even binnen zou mogen kijken. Nee had ik, ja kon ik krijgen. Het echtpaar dat er woont, was enorm enthousiast en ik heb het hele huis mogen zien. Natuurlijk is er na al die jaren heel erg veel veranderd en omdat ik negen jaar oud was toen we verhuisden, heb ik niet al te veel herinneringen aan hoe het huis precies was, maar alles ziende kwamen er toch weer meer en meer dingetjes naar boven.

Samenvattend: deze drie weken in Nederland zijn bemoedigend en ontspannend geweest en ik ben weer klaar voor wat er in Rovereto op mijn pad mag komen! Daarover gauw meer! :-)