Soms ben je druk bezig met het organiseren van activiteiten en komt in een moment van ontmoediging en frustratie zomaar de vraag in je op: "Waar doen we het eigenlijk voor?" Vervolgens gebeurt er dan iets waardoor je je direct weer helemaal realiseert "waarvoor", maar vooral "voor Wie" we het allemaal doen!
Zo ook vorige week. Van 8-15 januari was er de Wereld Gebedsweek. Ook in onze kerk hebben we van maandag tot zaterdag bidstonden georganiseerd in het kader van deze week. En dan is er de eerste avond. Geen idee hoeveel mensen te verwachten, niet hele grote groepen misschien, maar dan toch een man/vrouw of tien? Zou dat een reële verwachting zijn? We waren met z'n drieën... Een beetje teleurstellend, maar het was een goede avond.
Avond twee dan? Of avond drie of vier? Het aantal bleef op drie à vier personen hangen. Beetje frustrerend toch als in de kerk vaak het geluid wordt gehoord dat er te weinig gebeden wordt en dat we meer bidstonden zouden moeten organiseren... Hele goede tijden samen hoor, maar is het het waard om een persoon 50 km te laten reizen en een andere 60 km om hier op een bidstond te komen waar we vervolgens met z'n drieën of vieren zijn en waar de mensen die dichterbij wonen, niet komen...?!
Het antwoord is: JA! De vijfde avond waren we met zeven mensen! Niet dat het aantal van onze eigen gemeente explosief gegroeid was, nee, wij waren wederom met z'n drieën. Er waren echter ook drie broeders en zusters uit andere gemeenten en het was heel gaaf om zo samen te mogen bidden, maar de grootste zegen van de avond was denk ik wel, dat er zomaar een man binnen kwam lopen die naast de kerk woont. Hij had het licht zien branden, zag het bordje "open" staan en kwam dus maar binnen! Hij is de hele avond gebleven. Hij heeft de gebeden gehoord en de liederen geprobeerd mee te zingen. Hij ging vervolgens bemoedigd naar huis, en wij ook!
De Here God werkt, ook als ons de moed in de schoenen zakt, omdat we even misschien geen vrucht van ons werk zien...!
Dan denk je dat je daar wat van geleerd hebt en dat je het de volgende keer anders gaat doen... Maar ook afgelopen woensdag kwam er weer zo'n "frustratiemomentje". Zondag in de kerk had op een na de hele celgroep gezegd dat ze op de Bijbelstudieavond zouden komen op woensdag (dan zouden we met 8 zijn). Is een mooi aantal. Dus, ik bereidde me voor, ik organiseerde de avond en zo kwam ik mooi op tijd op woensdagavond in de kerkzaal aan. Die middag had één iemand me een smsje gestuurd dat ze onverwacht niet kon komen. Nou, dan zijn we met zeven. Officieel beginnen we om 19:00 en op dat moment waren we met z'n drieën... Een half uur later was duidelijk dat we de anderen niet meer hoefden te verwachten. Even diep ademhalen... Een van de drie had 50 km gereisd om er te kunnen zijn, nummer twee had ruzie gehad met haar man omdat hij (niet-Christen) niet wilde dat ze zou gaan en ik had me dus voorbereid op de studie. Kun je je dan voorstellen dat er een beetje een sfeer van frustratie heerste?
Ook de tijd die we met z'n drieën hadden, was overigens heel goed hoor! En rond 20:00 hoorden we de deur. Het was wederom onze buurman die licht zag branden en toch wel weer nieuwsgierig was naar wat er binnen gebeurde. Met hem hebben we een stukje uit de Bijbel gelezen en met z'n vieren hebben we gebeden. Uiteindelijk werd het een heel bijzondere avond! :-) Prijs de Heer!
