Telefoonterreur wordt telefoonvreugde

Met het woord "telefoonterreur" refereer ik aan de blog dat ik zo'n twee weken geleden geschreven heb. Een bedrijf dat maar blijft bellen om me te vertellen van een of andere actie die toch zeker heel nuttig voor mij is. Een tijdje ben ik verschoond gebleven van deze telefoontjes en ik begon bijna te denken dat ze eindelijk begrepen hadden dat ik GEEN interesse heb in hun aanbieding waardoor ik minder zou gaan betalen, maar uiteindelijk meer betaal voor dingen die ik helemaal niet gebruik.

Maar, vandaag ging de telefoon. Ja, met "Jan" van bedrijf A. We willen u graag het volgende aanbod doen... Ik weerstond op dat moment om direct op te leggen en luisterde naar wat hij te vertellen had (ik dacht dat ze wel eens iets nieuws aan zouden gaan bieden, maar het ging weer over precies hetzelfde). Ik maakte hem dus duidelijk dat ik geen interesse had en, hoe het zo gekomen is, weet ik niet meer, maar we kwamen te praten over de Bijbel. Daardoor ontstond er een leuk gesprek. Op een gegeven moment zei hij dat hij dit soort gesprekken eigenlijk niet onder werktijd kon voeren, maar wederom stelde hij een vraag. Ik heb zo aan de telefoon mijn getuigenis kunnen geven en hij was zeer geïnteresseerd. Uiteindelijk hebben we afgesproken dat hij me nog een keer privé zal bellen om dit gesprek voort te zetten.

Ik geloof zeker dat de Here God het zo geleid heeft. Het is toch bijzonder hoe Hij hele gewone situaties kan ombuigen naar situaties waarin wij, als Zijn kinderen, mogen getuigen! Prijs de Heer!

Telefoonterreur

Tring, tring, tring... Oh, de telefoon! Toen ik nog bij mijn ouders woonde, vond ik het erg leuk om de telefoon op te nemen. Ik was namelijk altijd nieuwsgierig wie er belde :-) Dat is hier in Rovereto momenteel wel anders... Negen van de tien keer gaat het zo:

Ik: "Pronto."
Zij: "Spreek ik met mevrouw Bikker?"
Ik: "Ja" (zìj hebben mìj gebeld, dus dan is dit toch een beetje onnodige vraag)
Zij: "Met Emanuela." "Met Giulia" "Met Angela" (en weet ik veel wie er nog meer gebeld heeft). " Van bedrijf A. Voor u als trouwe klant..."
Ik denk: "Ik? Trouwe klant?"
Zij: "We hebben nu een geweldige aanbieding voor u" Blablablabla.

De eerste keer dat ze belden, heb ik het verhaal aangehoord (ze zijn er overigens op getraind om zo snel mogelijk hun verhaal af te draaien, want ze weten dat er vroeg of laat een afwijzing komt) en heel beleefd gezegd dat ik geen interesse had.

Paar uur later weer telefoon. Weer hetzelfde bedrijf. Ik geef aan dat ik dus net al gebeld was en niet zoveel zin heb om er weer op in te gaan. "Maar mevrouw, waaròm heeft u dan geweigerd. U bent een dief van uw eigen portemonnee." "Stuur me dan de offerte maar op, dan lees ik hem rustig door en dàn geef ik antwoord." "Nee mevrouw, dat kunnen we niet doen." "Laat dan maar zitten."

Zo werd ik iedere dag wel een keer gebeld en ik vind dat ik toch steeds nog wel heel beleefd bleef. Vervolgens hadden ze het kennelijk begrepen en werd ik even niet meer gebeld.

Een paar dagen geleden begon het weer. Zucht. STRESS! "Mevrouw, u als trouwe klant van ons bedrijf..." Weer het verhaal aangehoord (was overigens weer een ander verhaal) en weer vriendelijk gezegd dat ik geen belangstelling heb.

Paar uur later weer telefoon. Weer hetzelfde bedrijf. Nog steeds heel vriendelijk heb ik aangegeven geen belangstelling te hebben en dat ik dat een paar uur eerder ook al aan haar collega had gemeld. "Sorry mevrouw, sorry, sorry..., maar waaròm heeft u dan geen belangstelling?" Uiteindelijk vond ze me kennelijk niet meer lief, want ze gooide de hoorn op de haak.

Wie schetst mijn verbazing dat ik een aantal uur later wéér, voor de derde keer die dag, gebeld werd door hetzelfde bedrijf, over dezelfde kwestie. Toen werd ik toch wel even heel erg geïrriteerd. Het meisje heeft weer duizenden excuses gemaakt en nogmaals gevraagd waarom ik er niet op in wilde gaan. Is dat echt zo moeilijk om te begrijpen?

Zij willen dat ik hen telefoonnummers van vrienden geef, zodat ze die ook kunnen gaan bellen en dan krijg ik vervolgens een paar euro korting op mijn volgende rekening. Ik ga echt mijn vrienden niet blootstellen aan dit telefoonterreur!

Lief bedrijf A, jullie geven aan dat ik een trouwe klant ben, maar als jullie doorgaan met deze agressieve en irritante manier van marketing, dan raken jullie deze trouwe klant toch spoedig kwijt. Is dat het doel van jullie actie?

BEDANKT ALLEMAAL!

Op 22 oktober gingen vele helden op stap voor de ECM-StepRace! Mijn helden waren (en zijn nog steeds ;-) Rob, Harreld, Jonathan en Jiska. Zij hebben tot "spierpijns toe" gestept en dat heeft uiteindelijk een heel mooi eindbedrag opgeleverd! Hierdoor is een stukje van het begrotingsgat gevuld en daar ben ik natuurlijk heel blij om!

Dus... Nogmaals dank aan de steppers, helpers, sponsoren en iedereen die maar betrokken was om voor vele zendingswerkers in Europa wat extra geld bij elkaar te brengen!

(De foto's van deze presentatie heb ik uiteraard niet zelf gemaakt, maar komen van Rose! Dank!)

Het verhaal van de verwarming...

Toch wel fijn om centrale verwarming te hebben, denk je dan... Als het dan na een heerlijk, warme zomer kouder gaat worden, dan doen we gewoon de verwarming aan. In theorie klinkt dit heel leuk, maar in praktijk gaat het niet helemaal op...

Wat is het probleem: De verwarming is gecentraliseerd voor heel het appartementencomplex waar ik woon en ik kan dus niet zelf beslissen wanneer de verwarming aan te doen en wanneer niet. Het zijn bepaalde uren van de dag dat de verwarming aan is in de winter. Nou ja, dat moet dan maar, veel keus heb ik niet.

Vorig jaar heb ik dus gewoon gewacht tot de verwarming aan werd gedaan een keertje ergens rond half oktober. Ondertussen zat ik al dagenlang met een dekentje achter de computer en als ik het té koud kreeg, dan nam ik een douche om weer op te warmen. Beetje belachelijk als je thuis bent natuurlijk, maar ja het was 17 graden binnen overdag. Toen ik dit vervolgens tegen de beheerder zei, vroeg hij waarom ik niet eerder aangegeven had dat het zo koud was binnen, dan had hij eerder de cv aangedaan.

Met dat idee in mijn hoofd begon ook dit jaar de maand oktober. Het was nog heerlijk weer, dus niemand die verwarming nodig had. Echter, sinds vorige week zijn de meer herfstachtige temperaturen gearriveerd. Overdag in de zon kan het misschien dan nog wel lekker zijn, maar de zon is niet meer sterk genoeg om mijn appartement op te warmen. Gevolg: 16 graden binnen. Als je dan achter je computer zit, wordt het op een gegeven moment toch wel heel erg koud hoor. Ik wilde niet ongeduldig zijn, dus ik heb een paar dagen gewacht met de verwachting dat de verwarming wel gauw aangedaan zou worden. Tot op heden nog niks, dus dan maar de beheerder bellen. Ik heb hem het hele verhaal voorgelegd. Zijn reactie was: "Maar we willen graag energie besparen, dus ik moet even aan de andere bewoners vragen of zij de verwarming ook al aan zouden willen." Pardon? Ik snap dat we energie willen besparen (en om de kosten zou ik graag de verwarming uit willen laten), maar ik werk veel thuis en dan is 16 graden te WEINIG. Komende dagen wordt het buiten kouder, dus binnen oooooooook.

Dus, dan maar met een dekentje op achter de computer, ieder half uur een hete kop thee en hopen op betere tijden... :-)

En wat kunnen wìj doen?

In de titel van deze blog wordt een vraag gesteld die ik mezelf vele malen gesteld heb in de afgelopen maanden: "Wat kunnen wìj doen?" Ongetwijfeld heb je op het nieuws gezien hoe duizenden mensen uit Tunesië en Libië naar Italië kwamen op zoek naar een veilige plek om te wonen. Op de vlucht voor onlusten en bedreigingen... Wat zou ik doen als ik in hun situatie zat? Waarschijnlijk ook in uiterste wanhoop een bootje nemen en maar hopen dat je in het land waar je aankomt binnengelaten wordt...

De vluchtelingen kwamen in het zuiden van Italië aan, maar zijn in de afgelopen maanden naar verschillende plekken in Italië gebracht. Ook hier iets ten zuiden van Rovereto hebben we een groep. En die mensen zitten daar maar te zitten. Ze spreken de taal niet, hebben geen werk, etc. Ik zie ze op straat lopen en vaak spreken ze me aan. Ze willen werk, ze willen geld, ze willen hun leven weer opbouwen... Maar het zijn er zoveel... Hoe vaak gebeurt het dat we, niet wetend waar te beginnen, maar niks doen...

En dan komt er in de kerk een jonge man binnen, genaamd P. Ook hij heeft samen met zijn vrouw moeten vluchten uit Libië. Een paar maanden geleden is hun huis gebombardeerd waarbij hun 5-jarige zoontje is omgekomen. Zijn vrouw is nu zes maanden zwanger. Als hij zijn verhaal vertelt, krijg ik echt kippenvel. Plotseling krijgt die hele grote, naamloze groep vluchtelingen een gezicht. Het komt dichterbij.

En weer stel ik mij de vraag: Wat kunnen wìj doen? Nee, we kunnen niet voor al die mensen zorgen, maar we zullen doen wat we kunnen en dat is op dit moment heel praktisch door P. en zijn vrouw bij te staan. Hoe lang ze hier zullen blijven? Dat weten we niet en dat weten ze zelf ook niet, maar we willen ons best doen om hen bij te staan waar we kunnen. Dàt kunnen wij doen! Prijs de Heer!

Onze zaal!

Augustus stond in het kader van: "Werken aan de zaal." En in september was het dan zover: We konden dienst gaan houden in onze eigen zaal! Wat een vreugde, wat een zegen! Al jaren wordt er gewerkt om het Evangelie in Rovereto te verspreiden. En dit is echt een enorme stap. We zijn de Heer echt enorm dankbaar! Hij voorzag op het Zijn tijd en dat was uiteraard het juiste moment :-) Dit hebben we nog weer extra gezien, toen de aanvraag om de zaal die we tot nu toe gebruikten voor onze diensten (van de gemeente Rovereto) niet werd gehonoreerd. Hieronder een foto-impressie van de zaal in de afgelopen weken.

Helemaal aan het begin. Er moest flink geklust worden.

Sommige muurtjes eruit, anderen erin...

Maar langzamerhand kreeg het vorm. Dit is de kerkzaal.

De "ontvangst" met een gangetje naar een kamer voor de zondagsschool , de bijkeuken en badkamer.

Met dank aan de broeders die zich ingezet hebben om alles "kerk klaar" te maken: Renzo, Victor, Angelo, Massimo en Artur.

Op 18/09/2011 was de eerste dienst in de zaal die toen helemaal klaar was!

Op de ruit staat duidelijk wie we zijn :-)

Op 25/09/2911 met als speciale gast Hans Kuijpers, directeur van ECM-Nederland.

Weer thuis!

Op 8 september vertrok mijn vliegtuig in de gietende regen vanaf Schiphol. Anderhalf uur later stapte ik op Verona weer uit bij stralende zon en 28 graden! Dat is toch een mooie thuiskomer! Na een busritje en nog een uur in de trein was ik dan in Rovereto. Ik was zelf eigenlijk verbaasd van mijn enthousiasme toen ik op het station stond; het was gewoon echt weer THUIS! Binnengekomen verdween de vreugde even, want mijn hele logeerkamer stond blank. De radiator lekt en het vloerkleed wat daar ligt, was zo ontzettend doorweekt, dat het water eruit stroomde toen ik het probeerde op te pakken. In plaats van lekker te kunnen relaxen bij thuiskomst, heb ik dus een hele tijd staan dweilen :-S Eerst baalde ik ervan dat het vloerkleed zo drijfnat was en dat ik het misschien moet weggooien, maar later was ik toch ook wel weer opgelucht, want als dat kleed daar niet had gelegen om al het water te absorberen, dan was het water heel wat verder gegaan...! Inmiddels is de vloer in de kamer weer droog en staat er een bak onder de verwarming, want hij blijft maar water verliezen. Direct dus de eigenaar gebeld om het probleem te melden. Later belde hij terug of het echt dringend is of dat het wel tot maandag kan wachten... Hmmm, wat denk je zelf... Ieder half uur moet ik de bak leeg gaan gooien, anders loopt hij over. Nog wachten tot maandag? Lijkt me niet... Nou ja, ik ben al blij dat het in de zomer gebeurt en niet in de winter :-)

ECM - StepRace 2011

Doe mee met de Sponsor Step Race!
Voor mijn fonds zal Rob Geerts gaan steppen! Wil je Rob sponsoren of wil jij ook meesteppen om een nòg groter bedrag binnen te halen? GEWELDIG! Kijk op de website voor meer informatie!

Zondag 3 juli 2011

Wat een geweldige zondag was het! 's Ochtends was er in Trento een doopdienst. Twee mensen mochten worden gedoopt (Stefania en Karmel)! Wat een vreugde! Stefania komt uit een niet Christelijk gezin en Karmel had veel studievrienden meegenomen waardoor de zaal lekker vol zat en er vele niet Christenen aanwezig waren. Geweldig!

De jeugdgroep bidt voor de dopelingen.

De twee oudsten (Angelo en Pippo) met Stefania.

Na de dienst werd het feest voortgezet in een park buiten Trento met een Agape (een gemeentelunch waar iedereen wat voor meebrengt en wat dan met elkaar gedeeld wordt). Het was schitterend weer en het is goed om ook informeel met elkaar samen te zijn en elkaar beter te leren kennen. Ook hier waren vele gasten aanwezig!

Toen ik rond 17:00 thuiskwam, was ik er wel moe van :-) Even de tijd genomen om uit te rusten een uurtje, want een vriendin had me gevraagd om even de stad in te gaan om wat te drinken. De zomermaanden zijn wat dat betreft fantastisch, want met alle activiteiten in het centrum wordt het zo gezellig! Dat was echt even een momentje van complete ontspanning! Op het pleintje waar we zaten speelde live muziek een beetje in het genre van Frans Bauer (maar toch was het wel leuk ;-)

En nog was de dag niet voorbij, want 's avonds zou ik met 3 vriendinnen naar Riva del Garda, want deze week is FC Bayern München daar en een van mijn vriendinnen is helemaal wezenloos van die ploeg. Nou ja, ik heb niet zoveel met die club, maar de sfeer en alles er omheen, maakt het dan toch wel erg leuk (en ik heb Arjen Robben gezien... Jawel! :-)

Cornelia, Carolina en ik

Jaja, hij was er echt... ;-)

Nou ja, het was dus gewoon een heerlijke zondag! Ontspannen en leuk! Daardoor was ik weer klaar om deze week aan te gaan. Een erg drukke week, want we zijn bezig met de laatste voorbereidingen voor de komst van een OM-team komende zaterdag. Acht meiden zullen hier bij mij slapen en dat is heel wat praktisch geregel. Maar ik heb er zin in! Ik zie uit naar wat de Heer ook in de komende tijd hier in Rovereto en Trento wil gaan doen!

Denk je éven een vergunninkje aan te vragen...

Van 9 - 20 juli komt hier een team van OM. Hartstikke gaaf natuurlijk en we zijn hard bezig met voorbereidingen. Nou ja, het gaat om de Italiaanse manier, dus eigenlijk weten we nog maar heel weinig van wat het team echt zal komen doen. Daarom was het wachten geblazen voor de aanvraag van vergunningen, want op de aanvraag moet precies staan wat er gedaan zal worden.

En ja, eindelijk kwam er bericht (en dat is maar goed ook, want vergunningen moeten uiterlijk twee weken van tevoren aangevraagd worden en laat het nou zo zijn, dat we over twee weken beginnen...). Ze zullen vooral activiteiten voor kinderen doen, poppenkast en clown enzo. Ik dus vanochtend direct naar het kantoor waar we ook voor de boekentafel altijd de vergunning aanvragen. Aanvraag, twee belastingzegels van 14,62 en dan denk je dat het voor elkaar is... Nee, nee... Poppenkast is een voorstelling, dus dan moet je ook toestemming vragen aan de Provinciale Administratieve Politie. Die dus maar eens even gebeld. Zij willen drie formulieren (met de bijbehorende belastingzegels uiteraard) en wel zo snel mogelijk. Allemaal leuk en aardig, maar dat kantoor zit in Trento... (30 km enkele reis...). Oké, doen we. En dan hopen dat je dàn alles voor elkaar hebt. Nee, nee, als ze muziek gebruiken, ook al is het maar heel zachtjes op de achtergrond, moet je nog een formulier invullen (ja, inderdaad weer met wat van die zegels) om ook daar weer toestemming voor te vragen en om het gemakkelijk te maken, moet dat formulier weer naar een ander kantoor...

Lieve mensen, we willen alleen maar een poppenkastvoorstelling geven en wat leuks doen voor de kinderen. Moet dat dan echt op drie verschillende kantoren, in twee verschillende steden met 12 van die zegels van 14,62? Zo wordt het aanvragen van vergunningen een dagtaak... Kunnen we dat niet wat efficiënter organiseren? :-)

Van dokter A tot H (vervolg)

En nee, het verhaal was nog niet uit... Maandag dus weer naar dokter A gebeld, maar die nam niet op en dus maar dokter E gebeld. Die was even druk en een paar uur later moest ik dus weer terugbellen. Weer gebeld naar dokter E. Hij raadde me aan om toch eerst maar naar dokter F te gaan, omdat hij de baas is van die bepaalde afdeling in zowel Rovereto als Trento en dus waarschijnlijk goed zou kunnen overzien wie het meest geschikt zou zijn om het probleem op te lossen. Afsprakenbureau gebeld, maar op een afspraak met dokter F zou ik twee maanden moeten wachten. Dan is de periode aangebroken dat ik in Nederland ben, dus dat is niet handig. Wederom dokter E gebeld met de vraag of het dan wat uitmaakt met wie ik een afspraak maak. Hij zei nog wel iemand van die afdeling te kennen en zou even informeren. 's Middags zou hij me dan terugbellen. En dat heeft hij ook netjes gedaan (was dus de 4e keer dat we elkaar spraken die dag :-S) en gaf me de tip dan een afspraak te maken met dokter D. Weer het afsprakenbureau gebeld om dus een afspraak met dokter D te plannen. Om een of andere reden kan ik echter geen afspraak met hem maken, omdat ik geen deel uitmaak van het Italiaanse systeem (en hij doet geen afspraken in "vrije beroepsuitoefening", wat dat ook maar moge betekenen...). Uiteindelijk kom ik dus bij dokter H. Nu maar hopen dat hij net zo sympathiek is als dokter A, B, E en G (de andere letters heb ik nog niet ontmoet :-)

En uiteraard heb ik dokter A gebeld om hem even het hele verhaal te vertellen :-)

Alle gekheid terzijde, a.s. maandag heb ik dus een afspraak om te evalueren wat er gedaan zou kunnen worden aan de lelijke littekens die ik aan de operaties heb overgehouden. Een van de twee littekens zou behandeld mogen worden, volgens de cardioloog is het beter om nog een paar maanden te wachten met het litteken van de ICD.

Van dokter A tot G

Dokter A zegt op vrijdag aan de telefoon: "Ik bel u maandag of dinsdag terug. Als ik u niet bel, belt u mij woensdag." Maandag en dinsdag geen telefoontje, dus op woensdag bel ik. Geen gehoor. Nog maar een keer proberen. Weer niks... Dan de secretaresse maar bellen. "Nee, dokter A is er vandaag niet." Zucht...

Donderdagochtend dus maar weer geprobeerd. Wéér geen gehoor. Maar de aanhouder wint en een half uur later krijg ik hem te pakken. Hij heeft inmiddels met dokter B en dokter C overlegd, maar is er nog niet helemaal uit, dus het vriendelijke verzoek of ik 's avonds nog weer terug wil bellen.

Donderdagavond dus weer gebeld. Helaas heeft hij dokter D niet te pakken kunnen krijgen en hij (dokter A dus) gaat de volgende ochtend op vakantie, maar hij zal aan dokter E zeggen dat hij het even verder moet regelen en dan zal dokter E mij op vrijdag terugbellen.

Vrijdag... Geen telefoon van dokter E.

Maandag... Even afgewacht en toen zelf de telefoon maar gepakt om te proberen via de secretaresse dokter E te pakken te krijgen. De secretaresse laat me vervolgens weten dat dokter A niet voldoende informatie heeft achtergelaten voor dokter E en dokter E dus niet wist wat hij ermee aan moest. Maar ik kon dokter E wel even direct bellen om te overleggen.

Dus met dokter E gebeld. Hij was wel bereid om weer achter dokter B, C en D aan te gaan. Hij kon ook dokter A wel even bellen (maar die arme man is op vakantie...). Dus... Ik kan een week wachten of dokter E vragen om dus dezelfde informatie die dokter A al achterhaald had, nog eens te gaan achterhalen... Aangezien ik me een beetje bezwaard voelde, heb ik maar gezegd dat ik zou wachten tot dokter A weer terug is van vakantie.

Dinsdagochtend belt dokter E me weer (eigen initiatief :-) dat hij met dokter A, B en C gesproken heeft en dat hun mening toch is dat ik misschien eerst maar contact moet leggen met dokter F in plaats van direct naar dokter D te gaan. Dokter E zei dat hij vanaf woensdag een aantal dagen weg was, dus ik mocht kiezen om het dus zelf te gaan regelen (en dan zou dokter G me daar vast bij kunnen helpen) of gewoon tot volgende week maandag te wachten.

Om alle zaken maar niet nog gecompliceerder te maken, wacht ik dus gewoon tot volgende week maandag als zowel dokter A als dokter E gewoon aan het werk zijn, dan komen we er misschien wel uit...

Ik voel me wel vereerd dat zoveel doktoren (van A-G :-) bereid zijn om me te helpen! Maar het wordt wel gecompliceerd. Maandag bel ik dus gewoon heel relaxt met dokter A en die vertelt me dan wel naar welke letter van het alfabet ik moet! :-)

Heb je niks begrepen van dit verhaal? Dan ben je in goed gezelschap. Af en toe raak ik de draad ook volledig kwijt. Is maar goed dat ik zoveel doktoren ken! ;-)

Italiaanse namen, hoe verzinnen ze ze...

Van de week zat ik in de auto een aardig radiostationnetje te zoeken, toen ik "Radio Maria" tegenkwam. De hele dag door Ave Maria's, rozenkransen, etc. Zoals de naam al zegt, hoofdzakelijk gericht op Maria. Ik zat een beetje te reflecteren over de prominente plaats die Maria over het algemeen in Italie inneemt. Dat is ook terug te vinden in de namen die ouders hun kinderen meegeven (als je een naam zoekt voor je toekomstige kind, doe er je voordeel mee ;-). Zo zijn er vrouwen die "Onbevlekt" (Immacolata) heten, "Gekroonde" (Incoronata), "Verlicht" (Illuminata), "Gelukkige" (Fortunata) of, en dat vind ikzelf de mooiste, "Rosaria" (Rozenkrans; stel je voor dat je in Nederland een kind Rozenkrans noemt :-) En als je een jongensnaam zoekt verander je gewoon de uitgangs-a op een o!

Andere opvallende namen zijn: "Heilige" (Santa), "Bevrijd" (Liberato), "Kerst" (Natale), "Gezegende" (Benedetta), "Redder" (Salvatore), "Geeerde" (Onorato), "Pasen" (Pasqua) en mijn favoriet in deze categorie is dan: "Gekruisigde" (Crocifisso).

Inmiddels begin ik een beetje aan die namen te wennen, maar eerst moest ik er ook eigenlijk wel om lachen. Maar gewoon niet teveel bij nadenken :-)

Historische momenten...!

Op zondag 3 april was het dan zover. 11 leden van de Evangelische Gemeente van Trento (+ 9 kinderen) werden uitgezegend tijdens de kerkdienst in Trento om de Evangelische Gemeente van Rovereto te gaan dienen. Een aantal van deze 11 was ook al betrokken tijdens de eerste jaren van de gemeente van Trento in de jaren '80 en er werden dan ook wel wat tranen weggepinkt uit aan de ene kant verdriet om de gemeente van Trento te verlaten, maar aan de andere kant ook vreugde om deel te mogen uitmaken van het nieuwe avontuur in Rovereto!

Een ander belangrijk moment was zondag 10 april. Tijdens de eerste officiele ledenvergadering van de Evangelische Gemeente van Rovereto hebben we de statuten getekend, zodat op maandag 11 april de Evangelische Gemeente van Rovereto officieel kon worden door de registratie van de statuten! Prijs de Heer!

We zijn nu dus officieel. We hebben een eigen raad bestaande uit 5 leden en zijn wat dat betreft dus niet meer afhankelijk van Trento. Wel wordt er zoveel mogelijk geprobeerd om activiteiten met de twee gemeenten (Trento en Rovereto) samen te doen, zodat we elkaar tot een hand en een voet kunnen zijn.

Voor alsnog gaan we door hier in Rovereto met twee diensten per maand op de zondagmiddag, maar vanaf september of oktober zullen we iedere zondag een dienst houden! We zien ernaar uit wat God hier in Rovereto gaat doen en we zijn ervan overtuigd dat God velen zal roepen. Wanneer? Dat weten we niet, maar we stellen ons vertrouwen op Hem en willen trouw zijn aan Zijn roeping voor ons leven!

Bezoek uit Nederland

In het laatste weekend van februari is Hans Kuijpers, directeur van ECM-Nederland, op bezoek gekomen hier in Trentino. Het was goed om tijd te hebben om te praten over de voortgang van het project hier en mijn rol hierin. Ook heeft Hans zowel de kerk van Trento als van Rovereto leren kennen. In Rovereto heeft hij gepreekt in het Nederlands. Voor het eerst in mijn leven heb ik officieel een preek vertaald. Wel spannend, maar een grote uitdaging en leuk om te doen. Het ging ook wel goed totdat Hans begon over "bungy jumpende, deltavliegende, parachuutspringende avonturiers". Daar moest ik toch wel heel even over nadenken :-) Op zich viel het verder wel mee, want 's ochtends waren we dus in Trento in de kerk geweest waar ik voor Hans synchroon een preek over Leviticus 11 uit het Italiaans in het Nederlands heb vertaald. Dat was toch wel even andere koek :-)

Nog meer bureaucratie

Om het hele gebeuren van de afgelopen maanden moest ik dus een nieuw rijbewijs aanvragen. Veel kantoren van binnen gezien, veel documenten verzameld en veel geld moeten betalen en uiteindelijk dacht ik dat ik alles op orde had. Er kòn gewoon niks meer misgaan. Dacht ik... Ik had mooie nieuwe pasfoto's laten maken, helemaal geschikt voor mijn rijbewijs. Dacht ik... Kom ik vanmiddag weer in het soort van RDW-kantoor, wordt mij gemeld dat de foto's niet geaccepteerd worden, omdat ik mijn bril op heb... Pardon? Ik draag altijd een bril. Dat kan dan wel zo zijn, maar om te rijden is het wegens de geringe afwijking van mijn ogen voor mij niet verplicht om een bril te dragen. Dat betekent dat het verplicht is om een foto te hebben zonder bril... Ik kon mijn oren niet geloven. Dat konden ze toch niet serieus menen? Maar jawel, ze waren wel serieus (nou ja, zij maken de regels niet en konden er dus ook niks aan doen). Vervolgens ben ik heel hard begonnen te lachen, want dit was voor mij weer een super absurd geval :-)

Dus weer terug naar de fotograaf waar ik vorige week ook al twee keer was geweest, omdat het de ene dag niet helemaal lukte met de foto's. Positief punt is dat de fotograaf mijn buurman is en die contactmomenten zijn natuurlijk altijd goed. Hij kon ook zijn oren niet geloven en had dit ook nog nooit eerder gehoord. Maar goed, nieuwe foto's gemaakt (ik herken mezelf niet zonder bril ;-) en uit medeleven hebben ze me korting gegeven. Dat was toch wel aardig! Direct weer teruggegaan met de foto's naar de RDW en het lijkt erop dat het nu wel goedkomt. Over een dag of 15 zou mijn rijbewijs er moeten zijn. "Zou moeten zijn". Eerst zien... Ze vinden vast wel weer iets om me nog weer naar een ander kantoortje te sturen :-)

Luchtvervuiling

Iets wat ik in Nederland nooit gezien heb, maar wat hier vrij normaal schijnt te zijn, is de "antiluchtvervuilingsmaatregel". Van 15 februari - 31 maart mogen auto's met bepaalde typen motoren niet rijden tijdens vastgestelde tijden. Dit om de luchtvervuiling tegen te gaan. Of het echt veel zin heeft, vraag ik me af, want er is een legio aan uitzonderingen op deze regel. Uiteraard het openbaar vervoer wat gewoon wel mag rijden, bezorgdiensten, taxi's, etc. Een andere uitzondering op de regel is als je minstens drie mensen in de auto hebt. Daar worden mensen heel creatief van, want mensen schijnen plotseling overal passagiers vandaan te halen: opa's, oma's, buren, etc. Wat ik ook heb gehoord, maar ik weet niet of het waar is, is dat er poppen verkocht worden ten grote van echte mensen, die dan vervolgens rond worden gereden. Haha, ik zie me al met twee van die poppen rondrijden. Mijn auto is nog nieuw genoeg dat ik nog niet onder de beperkingen val op dit moment, maar in de toekomst ga ik toch echt niet met twee poppen rijden hoor. Als je wordt aangehouden terwijl je dus eigenlijk niet mag rijden, is de boete erg hoog...

Wat wel lastig is, is dat verschillende gemeenten ook verschillende tijden hebben met deze antiluchtvervuilingsregel. Als iemand in Rovereto al wel weer mag rijden, kan het zijn, dat hij in Trento niet mag rijden of andersom. Is dus een kwestie van goed organiseren :-)

Maar of het echt nut heeft? Ik woon hier aan een doorgaande weg in Rovereto en het is echt niet minder druk dan voor de maatregel inging.

En als ik heel diep adem, heb ik ook echt niet het idee dat ik schonere lucht inadem :-)

Logica?

Er wordt wel gezegd dat men aldoende leert en dat oefening kunst baart enzo, maar soms vraag ik me toch echt wel even af of dat zo is... Hoe vaak ben ik nou hier in het ziekenhuis geweest... De hele afdeling cardiologie weet dat ik niet in het Italiaanse zorgsysteem zit en dus verwachtte ik dan ook geen problemen meer. En daar stond ik dan met mijn goede gedrag bij de kassa van het ziekenhuis om het controlebezoek van die ochtend te betalen. "Sorry mevrouw, maar u moet een verwijsbriefje van de huisarts hebben." "Pardon? Ik ben toch al onder behandeling en bovendien de andere keren werd dat ook niet gevraagd. En we hebben die discussie al vaker gevoerd: ik heb geen huisarts hier en ik kan er ook geen hebben, omdat ik geen deel uitmaak van het Italiaanse systeem..." Dame achter de kassa helemaal in de stress. Ik snapte het probleem niet, omdat ik dus andere keren gewoon kon betalen. Toen ik vroeg waarom het nu anders was, antwoordde ze, dat dat kwam door de manier van afspraak maken. De secretaresse van cardiologie had me een afspraak gegeven, maar er niet bij stilgestaan dat ik in een andere categorie val, namelijk die van externe verzekeringen waardoor ik meer betaal dan de Italianen die de kosten (deels) vergoed krijgen van de Italiaanse staat. Voor mij lag de oplossing erg voor de hand: laat mij gewoon het tarief betalen dat ik de andere keren betaald heb. Maar nee, dat is té makkelijk... In de computer stond het anders, dus ze moesten en zouden een of ander bewijs hebben dat ik echt op controle was geweest. Mijn logica zegt dan: "Wat kan jullie dat schelen als ik voor een controle zou willen betalen die ik niet gehad heb..." Ondertussen waren er drie dames in de weer met telefoons, computers, etc. om een oplossing te zoeken voor dit enorm grote, onoverkomelijke probleem (zo relaxt is het leven in Italie dus niet... Als ze voor dit soort dingetjes al zo in de stress schieten...).

Maar goed, op naar cardiologie en daar het probleem weer uitgelegd. Secretaresse, verpleegkundige, cardioloog, allemaal op zoek naar een oplossing. Het advies van de secretaresse was om het gewoon lekker zo te laten en niet te betalen (zijn leuke adviezen :-) Ik kon er ondertussen wel erg om lachen, maar niet iedereen ging daarin mee. Nou ja, slot van het liedje was, dat de cardioloog (die er samen met mij hartelijk om heeft kunnen lachten) een briefje moest schrijven dat ik écht op controle was geweest en op basis daarvan mocht ik dan bij wijze van gunst bij de kassa betalen. Om een of andere reden heb ik wel het tarief betaald dat de Italianen ook betalen en daardoor heb ik dus 25 euro uitgespaard. 

Snap jij het, snap ik het... Ik heb het opgegeven om het te proberen te begrijpen. Ik heb hier wel weer van geleerd dat je hier nooit moet denken dat je door hebt hoe de dingen werken, want het is altijd weer anders :-)

Ik blijf me verbazen... Maar toch houd ik van dit land :-) Vervolg

Er was dus gezegd dat ik de afdeling cardiologie terug moest bellen op 4 februari om te weten te komen of mijn eigen cardioloogje (C.) er wel zou zijn voor de controle van 11 februari. Vanochtend dus gebeld. Nee, hij zou niet de controles doen die dag. Ik zei: "Dus jullie weten nu de beurten al voor volgende week" :-) "Nou," zei de secretaresse (niet dezelfde als met wie ik al twee keer hierover gesproken had, dus zij wist waarschijnlijk niet dat ik al twee keer eerder gebeld had), "die weten we al lang hoor, al twee dagen." Hahaha, ik moest echt moeite doen om niet in de lach te schieten.

Maar het geval was dus dat C. officieel niet de controle zou doen, maar een van de 9 anderen. Ik ben er zeker van dat ze allemaal goed zijn enzo, maar ik wilde toch wel heel erg graag naar C. Hij heeft me tenslotte de afgelopen maanden steeds gevolgd en bij hem voel ik me vrij om alle vragen die ik heb te stellen. "Oei," zei de secretaresse, "we zitten heel erg vol..." Probleem daarbij was ook dat ik per se vòòr 15 februari de controle moet hebben gehad, omdat ik dan de keuring heb voor mijn rijbewijs en daar moet ik een verklaring van de cardioloog voor hebben. Ik probeerde dus intussen maar alvast aan het idee te wennen bij een andere cardioloog terecht te komen... (wel heel jammer, want het zijn juist die contactmomenten waarin we ook weer tijd zouden hebben om over de Bijbel te praten enzo). Maar toen zei de secretaresse dat ze zou proberen een of andere kunstgreep uit te voeren om me die dag toch op controle bij C. te krijgen en het is haar gelukt! Ik ben blij!

Ik blijf me verbazen... Maar toch houd ik van dit land :-)

Tijdens de laatste controle in het ziekenhuis afgelopen december, heb ik direct een afspraak gemaakt voor de volgende controle die werd vastgelegd voor 11 februari. De secretaresse zei er wel bij dat ze niet zeker weet of mijn "eigen" cardioloog er dan is of een van zijn collega's, maar daar moest ik dan nog maar even over bellen tegen die tijd. Ik vond 24 januari wel "tegen die tijd", dus belde ik de secretaresse op. "Nee," zei ze, "ik heb de roosters voor februari nog niet." Arme doktoren die op 24 januari nog niet weten wanneer ze in februari moeten werken... Maar goed, ze zei dat ik 31 januari nog maar eens terug moest bellen. Dus... Vandaag heb ik weer gebeld. Wie schetst mijn verbazing dat ze nog steeds niet de roosters voor de maand februari hebben! Alleen het rooster voor deze week is bekend... De mededeling was dus dat ik komende vrijdag nog maar weer eens terug moet bellen. Zullen ze het dan wel weten? Zal ze weer zeggen dat ik een paar dagen later terug moet bellen? Of kom ik daar 11 februari en is er geen dokter, omdat niemand weet wie wer moet werken? :-)
Ik blijf me verbazen over hoe zaken hier georganiseerd zijn... En toch is mijn conclusie steeds weer dat ik ontzettend veel van dit land houd!

Boekentafel

En koud dat het was vanochtend...! Maar daar stonden we dan weer met de boekentafel in het centrum van Rovereto. De laatste keer was ruim 2 maanden geleden, want verschillende keren hebben we geen boekentafel kunnen houden in verband met het slechte weer. Vandaag was een stralende dag: mooie blauwe lucht en een heerlijke zon, maar met temperaturen rond het vriespunt en een koude wind. En ja, de zon was er dus wel, maar het plein waar wij stonden lag (natuurlijk) in de schaduw.

Door de kou waren er niet zo heel veel mensen op straat. In de 1 1/2 jaar dat ik nu hier in Rovereto ben, heb ik wel gemerkt dat het voor de Trentini erg moeilijk is om met onbekenden in gesprek te gaan. Daarentegen als ze je kennen, sluiten ze je in hun hart. Afgelopen maanden heb ik erg veel mensen mogen leren kennen en ik hoopte dan ook dat ik verschillende van hen zou mogen zien. De tijd ging voorbij. Af en toe kwam er iemand nieuwsgierig bij de tafel kijken en hadden we even gelegenheid om te praten, maar geen bekende gezien. Wederom heb ik  de Heer gedankt voor alle mensen die ik afgelopen maanden heb leren kennen en gebeden of ik misschien een van hen daar op dat moment zou mogen ontmoeten. De Here God beantwoordt gebeden, want niet veel later, zag ik een jongen aan komen die ik dus ken. Wat een bemoediging! We raakten aan de praat en het was goed! Prijs de Heer!

Aan het einde van de morgen waren we verkleumd van de kou, maar het was de moeite waard! We zien wel uit naar de lentemaanden :-)

Daar ben ik weer!

Is het alweer ruim 2 maanden geleden dat ik geschreven heb...! Mensen die mij kennen weten wat er allemaal gebeurd is en daar zal ik dan verder ook niet over uitwijden. Ik wil alleen maar zeggen dat ik weer steeds meer mijn taken en verantwoordelijkheden aan het oppakken ben en dus ook weer wekelijks mijn blog zal gaan bijhouden.