Het is nu bijna drie jaar geleden dat ik naar Rovereto verhuisde en al heel geregeld heb ik gezegd dat het hoog tijd werd om lid te worden van een vereniging. Met als doel aan de ene kant mijn welbevinden (ik wilde toch wel een sportvereniging zoeken) en aan de andere kant nieuwe contacten opdoen. Hoe vaak heb ik op internet al wel gekeken en gedacht dat er wel leuke dingen bij zaten, maar uiteindelijk toch niks ondernomen... Maar in de afgelopen twee weken zijn de mogelijkheden me in de schoot geworpen en ik vind het geweldig!
Drie weken geleden ging ik lunchen bij een vriendin en heb ik ook haar man ontmoet. Hij zit helemaal in de voetbalwereld en ik noemde langs mijn neus weg dat ik toen ik in Rome woonde wel veel gevoetbald heb met vrienden en dat ik daar keepte. Hij nodigde me direct uit om met hem en zijn vrienden mee te komen spelen, omdat ze vaak een keeper missen. Nee, direct gaan spelen ben ik niet, omdat ik eerst even met mijn cardioloog moest overleggen en ik tevens eerst die mannen wilde leren kennen. Ik ben dus gaan kijken, heb die lui ontmoet en vervolgens werd ik direct uitgenodigd voor een BBQ een paar dagen later.
De man van die vriendin kent ook iemand van het damesvoetbalelftal van Rovereto en zodoende heb ik een paar dagen terug een van de trainers ontmoet. Zoals het nu lijkt, ga ik er dus echt voor om vanaf augustus in een elftal te gaan spelen! Dat heb ik nog nooit gedaan, maar het lijkt me super! En zoals ik al zei, hierdoor heb ik ontzettend veel mensen leren kennen en dat geeft me energie! Ik ben een mensen-mens. Bovendien heeft de Here God me niet voor niets hier in Rovereto geplaatst natuurlijk. Ik ben ervan overtuigd dat hij harten zal gaan aanraken!
En dan is er natuurlijk die vraag: "Waarom heb ik dit zolang uitgesteld?" Kennen jullie dat? Uitstelgedrag? Onzekerheid, niet weten hoe het aan te pakken, niet weten welke stappen te ondernemen, etc... Maar de Here God vond het nu duidelijk tijd geworden en ik prijs Hem daarvoor! :-)
