Geduld is een schone zaak...

Wachten, wachten, wachten... De meeste mensen zijn daar niet erg goed in. Is ook niet de meest aangename bezigheid en we proberen wachttijden zo kort mogelijk te houden om geen minuut van onze kostbare tijd te verspillen. Geduld is vaak ver te zoeken... Vanochtend was er voor mij een 'wachtsituatie', maar uiteindelijk bleek het geduld de reden voor een mooi nieuw contact!

Wat er gebeurd is? Mijn rijbewijs moet worden verlengd en dus moet ik een verklaring hebben van mijn cardioloog dat ik mag rijden. Hij had mij er voor vanochtend even tussendoor gepland. Om 8:55 was ik in het ziekenhuis. Er werd mij verteld dat de dokter er nog niet was. Nou ja, dan dus maar even wachten. Ondertussen heb ik goed in de gaten gehouden of hij inmiddels arriveerde, want ik wilde natuurlijk niet langer wachten dan nodig was. Om 9:20 baalde ik toch wel een beetje dat hij er kennelijk nog steeds niet was en hield mezelf maar steeds voor dat het een gunst was van zijn kant om mij even tussendoor te laten komen en dat ik dus niet moest zeuren (maar dat hij me kennelijk vergeten was...). Om 9:30 ben ik toch maar even gaan vragen of hij nog wel kwam, want als het nog heel lang zou gaan duren, dan zou ik toch naar huis gaan, want er is nog genoeg te doen... Hij bleek al eerder aangekomen zijn, maar hij wist niet dat ik er was en ik wist niet dat hij er was. Het komt er dus op neer dat ik een half uur voor niets heb zitten wachten...

Alles was dus een half uur later dan gepland en dan het plaats had kunnen vinden. Controle e.d. gedaan en vervolgens in zijn kamer even de brief voor de rijbewijscommissie schrijven. Ondertussen begon hij te vertellen dat hij nu weer in Openbaringen aan het lezen was en ook wel wat in Job en dat hij het toch wel erg interessant vindt. Natuurlijk kwam ook de vraag van de pizza weer aan de orde, want inmiddels zijn we al twee jaar bezig om een moment te vinden om samen pizza te gaan eten om wat meer tijd te hebben om over theologische zaken te praten.

Tijdens dit gesprek wordt er geklopt. Blijkt een andere patiënt (en tevens arts) te zijn en mijn cardioloog verwelkomt hem met open armen, want ook deze man is zeer geïnteresseerd in theologie en beide heren vinden het leuk dat het juist zo treft dat ik daar nog ben :-) Er is een interessant gesprek ontstaan over kerken, pausen, Bijbel, etc. en het resultaat van het geheel was, dat ook hij mee gaat om pizza te eten! Ook is de man zeer geïnteresseerd om eens te komen kijken bij een dienst van de Evangelische Gemeente van Rovereto.

In het half uur dat ik op de cardioloog gewacht heb, leek me de wachttijd zeer nutteloos. Als ik die tijd echter niet had gewacht, was ik op het moment dat die andere man was gekomen, allang weer weg geweest... Geduld is een schone zaak, dat is mij wel weer gebleken. In het half uur wachten heb ik de tijd gehad om nog weer extra voor mijn ontmoeting met de cardioloog te bidden en de Here God heeft de ontmoeting rijkelijk gezegend! Het idee is nu om begin januari in ieder geval met zijn drieën  maar misschien ook wel met meer (vrouw en kinderen van de cardioloog) pizza te gaan eten. Wat een happening zal dat worden :-)

Het zijn de kleine dingen...

"We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan..." Herinner je je dit lied van Herman van Veen? We zijn allemaal zo druk. We hebben nergens meer tijd voor. Er is zoveel te doen en de maatschappij vraagt zoveel van ons, dat we uitgeput op de bank neervallen als we eindelijk klaar zijn. Zo, even een momentje voor onszelf. Geen zin om problemen van anderen aan te horen of gewoon maar aan anderen te denken...

Zo gaat het velen van ons toch tegenwoordig? Vaak gaat het mij zo in ieder geval. Gaan, gaan, gaan. Doen, doen, doen. En ondertussen rennen we voorbij aan de noden van de mensen om ons heen. Gewoon omdat we simpelweg de rust niet nemen om écht naar onze naasten kijken. "Hoe gaat het?" "Goed hoor." "Oké, mooi zo!" En we rennen verder en staan er niet bij stil, dat deze persoon alleen maar "goed hoor" heeft gezegd, omdat we er nauwelijks meer aan gewend zijn dat er iemand echt geïnteresseerd is in wat ons bezighoudt...

Ben ik te negatief? Misschien wel. Sommige mensen zijn er echt heel goed in om écht naar anderen te luisteren en écht tijd voor hen te nemen. Ik probeer dat ook, al ren ik door drukte nog wel eens aan de noden van anderen voorbij en neem ik niet de tijd om écht te luisteren. Maar vaak kan het al in de kleine dingen zitten. Een mailtje, een knipoog, een smsje, etc. Het hoeven niet eens beslist urenlange gesprekken te zijn...

Hiervan werd ik me vorige week weer bewust. Er is een jong stel dat bij ons in de gemeente komt. Hij moest een kleine operatie ondergaan. Uiteraard gebeden in de dienst en na de dienst nog even extra de hand gedrukt. Ik bedacht dat ik de ochtend na de operatie maar even een smsje moest sturen. Nou bedenk ik dat soort dingen wel vaker, maar, inderdaad door drukte, schiet dat er dan nog wel weer eens bij in. Deze keer niet. Dus de ochtend na de operatie heb ik een smsje aan haar gestuurd met de vraag hoe het gegaan was en dat ik voor hen aan het bidden was.

De zondag erna toen we elkaar weer zagen. Heeft ze me hevig geëmotioneerd begroet. De operatie was goed gegaan, dat was niet de oorzaak van de emotie. De oorzaak van haar emotie was wél dat kleine smsberichtje dat ik haar gestuurd had...

Betrokkenheid kan zitten in de kleine dingen. Wat een vreugde en een troost een klein berichtje al kan zijn. En hoeveel tijd heeft het gekost? De vreugde die ik in hun zag om dit kleine gebaar... Is dan toch zeker de moeite waard?!

Ik heb me voorgenomen om meer tijd te nemen voor dit soort dingen.

De boekentafel die niet was, maar toch tot zegen werd...

Zaterdagochtend. Wekker gaat om 7:15. Neeee, ik heb geen zin om op te staan. Het is nog donker buiten en het idee om de hele ochtend buiten te staan voor de boekentafel, is ook niet echt een stimulans om me uit bed te krijgen... Nog maar heel even blijven liggen, maar om 7:30 schalt de wekker onverbiddelijk. Ik sleep mezelf uit bed en na een espressootje ziet de wereld er alweer heel anders uit.

Om 8:20 ga ik de deur uit. Bewegend valt de frisheid ook nog wel mee en ik vind het eigenlijk maar overdreven die mensen met mutsen op en handschoenen aan! Meestal als ik in de buurt van het plein kom waar de boekentafel is, hoor ik al het gerommel met buizen e.d. van de partytent die we gebruiken, maar dit keer niet. De broeder zal wat vertraagd zijn en zal zo wel komen.

Terwijl ik sta te wachten komt D. langs. Hij werkt in de winkel schuin onder mijn appartement. We raken aan de praat. Eerst over allerlei dagelijkse dingen, maar langzamerhand verandert het onderwerp en praten we over de Waarheid. Wat is de Waarheid? Hoe weet je wat de Waarheid is? Hij zegt dat iedereen zijn eigen waarheid heeft en dat hij wel denkt dat er 'iets meer is', maar hoe je dat dan noemt, maakt niet uit. Die keus wil hij in het midden laten. Ik vertel hem, dat God mijn Vader is en Hij heel graag Vader genoemd wil worden ook, dat ik deel uitmaak van Zijn gezin. Verder vertel ik D. dat niet kiezen ook een keus is, waarop hij reageert met: "Dat kiezen komt nog wel een keer."

Door die opmerking komen we op een ander punt, namelijk de terugkomst van Jezus. "Als Jezus vandaag terug zou komen, weet ik zeker, dat ik naar de hemel ga," zeg ik, "niet door mijn verdienste, maar door geloof, door Zijn genade." D. zegt dat de Here God hem vast ook wel binnen zal laten, want hij is van goede wil en dan zal Hij toch wel wat door de vingers zien. Dit is de open deur om het Evangelie van Jezus uit te leggen. Hij vergeeft onze zonden als we in Hem geloven. Hij is de weg tot God. D. luistert en reageert met: "Maar in de kerk zeggen ze iets heel anders." (dat is: in de katholieke kerk) Ik zeg dat het niet gaat om wat mensen zeggen, maar om wat God zegt en dat kunnen we lezen in Zijn Woord!

Dan moet D. weg, want de winkel gaat bijna open. Hij zegt dat we binnenkort nog wel eens door zullen praten hierover!

Vervolgens bel ik de broeder van de boekentafel en hij zegt me dat hij ziek is en niet komt, maar me vanochtend vroeg een smsje heeft gestuurd. Dat smsje is nooit aangekomen en eigenlijk heb ik dus 40 minuten voor niks staan wachten. Voor niks? Nee, dat is niet waar. Het was een goed gesprek met D. en ik geloof zeker dat de Here God doorwerkt in zijn leven (en heeft gezorgd dat het smsje niet aan is gekomen :-). Laten we voor hem bidden!

Zo werd de niet gehouden boekentafel tot zegen!

Een onverwacht positief woord

Bij de maandelijkse boekentafel in het centrum van Rovereto krijgen we nog wel eens wat vreemde reacties. Vorig jaar zomer kwam er een lange man langs die bijna agressief werd, toen hij begreep wie wij waren, want de enige ware kerk is immers de katholieke kerk. Jammer dat hij zo fel reageerde, want daardoor was het niet mogelijk om met hem in gesprek te komen.

Bij bezoekjes in Nederland heb ik vaak over deze situatie verteld, omdat het me erg geraakt had en veel mensen hebben voor deze man gebeden. Iedere keer als ik de man op straat tegenkwam, had ik een beetje de neiging om hem te ontlopen, ondanks dat ik wist dat de Here God ook van deze man houdt!

Waarom nu dit verhaal? Vorige week was ik aan het hardlopen. Ik sloeg een hoek om en zag dat hij eraan kwam. Ik kon moeilijk rechtsomkeert maken, dus dat deed ik dan ook niet, maar mijn hartslag ging toch wel een beetje omhoog. Toen we vlakbij elkaar waren, zei hij: "Brava, fai bene!" (Goed zo, dat gaat goed!) Ik was een beetje verbaasd van deze positieve woorden. Nee, tot een gesprek is het nog niet gekomen, maar het eerste positieve contact is toch wel gelegd! Zouden jullie willen (doorgaan met) bidden voor deze man!

In de schoot geworpen

Steeds weer zijn we op zoek naar nieuwe manieren om in contact te komen met de bevolking van Rovereto. De beste manier is dan natuurlijk om uit te vinden wat de belevingswereld van de mensen is en vervolgens te proberen om via een vereniging of activiteit deel uit te gaan maken van die wereld.

Veel kerken in Italië gebruiken 'cursussen Engels ' als middel om met de mensen in contact te komen, omdat velen toch wel graag Engels willen leren. Ook in de kerk van Rovereto heb ik dat al wel eens voorgesteld, maar omdat de provincie gratis cursussen Engels geeft, is dat idee er toen 'niet doorgekomen'.

Afgelopen voorjaar echter kwam via via (van een niet-Christen aan een zuster van de kerk) de vraag bij mij terecht of we ook cursussen Engels geven, want er zouden in ieder geval vijf mensen (van buiten de kerk) geïnteresseerd zijn. Daar hoefde ik natuurlijk geen moment over na te denken. Ja hoor, we organiseren ook cursussen Engels. Deze mogelijkheid die ons in de schoot geworpen werd, wilden we niet aan ons voorbij laten gaan.

In mei zouden we beginnen, maar om verschillende redenen ging dat niet door. In juni dan, maar wederom waren er problemen. Maar in september zijn we dan eindelijk van start gegaan. De deelname gaat onze verwachtingen te boven, want in totaal hebben we nu een groep van TWAALF mensen die wekelijks in de kerkzaal samenkomen om Engels te leren. Van die twaalf zijn er elf niet-kerkelijken en een zuster van de kerk van Rovereto. De lessen staan onder leiding van een Engelse uit de kerk van Trento en ik fiets er een beetje tussendoor met extra hulp en de technische zaken.

We zijn nu vier keer bij elkaar gekomen en we zien echt grote zegen. De groep kan het goed samen vinden en er komen vanuit de groep voorstellen om samen dingen te gaan ondernemen. Ik had al wel wat activiteiten in gedachten, maar ik dacht dat het nog te vroeg zou zijn om ze voor te stellen. Afgelopen maandag kwam de groep dus al met die ideeën :-)

Wat een geweldige manier om vriendschappen op te bouwen en ik ben ervan overtuigd dat de Here God deze vriendschappen gaat gebruiken! Zouden jullie voor deze mensen willen bidden?

De priester en het VVV-kantoor

Tegen de middag ging ik met iemand een kopje koffiedrinken op een terrasje. Die melding is op zich natuurlijk geen blog waard, ware het niet dat er naast het terrasje een formaliteit plaats ging vinden. Het nieuwe VVV-kantoor werd daar geopend. Nog steeds geen schokkende gebeurtenis. Voor de deur staan twee jonge dames met een lint in de kleuren van de Italiaanse vlag, een andere dame met een glimmend dienblad met een schaar en er worden diverse speeches gehouden (o.a. door de burgemeester). Al die mensen in hun nette pakjes, de hoogste officieren van de politie, etc.en vele belangstellenden staan allemaal netjes te knikken en te applaudisseren. Wij vanaf ons terrasje aanschouwen het spektakel en genieten van ons kopje koffie en van het lekkere najaarszonnetje.

En dan eindelijk gaan de mannen het lint doorknippen. Kennelijk geen makkelijke actie, want er zijn drie personen nodig om dat voor elkaar te krijgen. De deuren van het nieuwe VVV-kantoor gingen open. Ik verwachtte dat op dat moment de ceremonie wel afgelopen zou zijn, want open is toch open. Maar nee, de deur ging open en daar kwam een priester! Daar ter plekke werd er een mini-mis gehouden! Ik heb niet precies kunnen horen wat er gezegd werd, maar uiteindelijk werd er en masse een kruisteken geslagen. Daar voor het VVV-kantoor. Allemaal tegelijk. Indrukwekkend...

Hierin komt toch duidelijk weer naar voren hoe het dagelijks leven hier met de katholieke kerk verweven is. Als er in Nederland een VVV-kantoor geopend wordt, dan komt er vast geen priester of dominee aan te pas!

Reden tot dankbaarheid!

Het is deze maand precies een jaar geleden dat de Here God de Evangelische Kerk van Rovereto gezegend heeft met een eigen zaaltje. Dat is toch wel reden tot grote dankbaarheid! Om dit samen te vieren en God te danken hebben we afgelopen zaterdag een dankavond georganiseerd. Naast de leden van Rovereto, was ook de kerk van Trento uitgenodigd en enkele vrienden.

De avond werd gevuld met zang, een toneelstuk, een korte meditatie en een fotopresentatie van de activiteiten die we afgelopen jaar hebben mogen organiseren. Heel mooi om alles even terug te zien en samen stil te staan bij de zegeningen die we van de Heer hebben mogen ontvangen! Er zijn verschillende kinderen geboren, we hebben mogen zien dat mensen geïnteresseerd zijn geraakt in het Evangelie en verschillenden geregeld in de dienst komen, en zo is er nog veeeeel meer. Wat een zegen!

Een lied dat we die avond gezongen hebben, was "Io Ti offro", dat betekent: "Ik geef U". Hierbij een vertaling van dat lied:

Al wat ik ben, al wat ik heb,
ik leg het voor Uw voeten neer.
Al mijn fouten leg ik bij U neer,
mijn vreugde en mijn pijn
geef ik aan U.

Ik geef mijzelf aan U, God van mijn leven,
verander mijn hart.
Ik geef al de dagen van mijn leven aan U,
heilige Heer, ik breng U eer.

Al wat ik was, wat ik ooit zal worden,
al mijn dromen en plannen,
leg ik in Uw handen
en met U ontdek ik een nieuwe weg.


Ik geef mijzelf aan U, God van mijn leven,
transformeer mijn hart.
Ik geef al de dagen van mijn leven aan U,
heilige Heer, ik breng U eer.

Wat kunnen wij U geven, dat niet door U aan ons gegeven is.
En wat hebben wij, dat niet al aan U toebehoort.
Al wat leeft zal zingen van Uw goedheid, Heer!

Dit lied drukt het verlangen uit wat we als kerk ook hebben: alles voor Hem neerleggen. Wij zijn ons ervan bewust dat we in Zijn project werken, het is niet onze kerk, maar het is Zijn kerk. Wat een vreugde om dat al een jaar lang te mogen doen in de kerkzaal die Hij aan ons gegeven heeft en ik zie uit naar de grote dingen die de Here God zal doen ook in het komend kerkelijk seizoen!

Veel culturen, veel verschillen, maar toch SAMEN

Als je in een ander land gaat wonen, loop je onvermijdelijk tegen cultuurverschillen aan. Toen ik naar Italië vertrok, lag het dus in de lijn van verwachting dat ik tegen deze verschillen zou gaan aanlopen en op een of andere manier moet je dan een manier vinden om daarmee om te gaan. Dat vraagt om flexibiliteit en het steeds maar weer nagaan in welke dingen je als buitenlander moet aanpassen en waarin je mag en kan blijven zoals je bent.

Ik dus met mijn Nederlandse cultuur in de Italiaanse cultuur. Twee culturen valt niet altijd mee en is een uitdaging. Maar de uitdaging wordt steeds groter, want het blijft niet bij deze twee culturen. Toen we vorig jaar officieel Evangelische Kerk van Rovereto werden, waren we met vier verschillende nationaliteiten. Dat betekent dus meer verschillen ook. Alle vier deze nationaliteiten kwamen uit Europa. Ja, de verschillen zijn er en ook vaak duidelijk zichtbaar, maar op zich viel het nog mee.

Want de kerk groeit (prijs de Heer!). Op een gemiddelde zondag zijn we niet met vier verschillende nationaliteiten, maar met ELF! En dat niet alleen uit Europa, maar uit drie verschillende continenten! (Europa, Zuid-Amerika en Afrika). Wat een verschillen tussen ons allemaal! Niet alleen wat cultuur betreft, maar ook wat taal, huidskleur, manier van kleden, manier van gedragen, etc. Wat een verscheidenheid!

En wat nou het mooie is? In deze verscheidenheid zijn we gewoon één familie, want we zijn kinderen van één Vader! En dan maakt het niet meer uit waar je vandaan komt. Samen maken wij deel uit van het volk van de Heer. Samen... Allemaal heel verschillend, maar toch SAMEN! Wat heeft de Heer ons wonderbaarlijk geschapen!

Nederlandse of Italiaanse?

Een paar weken terug was ik op vakantie in Litouwen. Vakantie in de zin van "even wat anders", maar verder heel intensief, want ik deed mee aan orienteringsloopwedstrijden daar. Voor de wedstrijden is er een presentatie van alle deelnemende landen. Alle teams met hun vlag in een rij. Heel erg chauvinistisch :-) Wij als Nederlanders waren met z'n drieën (mijn ouders en ik) en van Italië was er één deelnemer. Deze deelnemer is echter een Zuidtiroler en naast dat hij een Italiaanse identiteitskaart heeft, is er verder niks Italiaans aan hem. Hij had al gezegd: "Ik ga de Italiaanse vlag NIET dragen." Aiaiaiai, hoe moet dat dan... Wij dachten dat hij het uiteindelijk toch wel zou doen, maar hij hield voet bij stuk. Op de foto's is het resultaat te zien :-)

Heen en weer getrokken door twee landen...

Voor die ene keer dan toch maar de Italiaanse vlag :-)

Na zes jaar in Italië voel ik me toch Italiaans genoeg om de vlag te dragen!

Een paar weken terug vroeg iemand me of ik de Italiaanse nationaliteit aan zou nemen en mijn "nee" kwam er zo vlot uit dat er verbaasd werd opgekeken. Ik voel me heel Italiaans met de Italianen, maar mijn hart klopt toch nog steeds Nederlands! Bovendien, wat zou de meerwaarde zijn van het Italiaanse staatsburgerschap? Zou ik daar plotseling Italiaanser van worden in het dagelijks leven?

Spanning en sensatie

Geregeld wordt er hier in Rovereto geklaagd dat de stad zo rustig is en er nooit iets te doen is. Met dat tweede ben ik het sowieso niet eens, want Rovereto is juist een heel actieve stad. Vaak worden er activiteiten georganiseerd van sport tot cultuur en van samen eten tot vespa-parades. Volgens mij is er voor ieder wat wils. Maar ja, Rovereto is over het algemeen wel een heel rustige stad (en ik vind dat heerlijk :-)

Vanavond is het iets minder rustig, althans bij mij in de straat. Tegen middernacht ging het alarm van de juwelier bij mij schuin tegenover voor de eerste keer af. Oorverdovend mag ik wel zeggen. Op het balkon gekeken of er iets aan de hand was, maar zag verder niets en het alarm ging weer uit. Paar minuten later begon het weer, hield weer een tijdje aan en ging vervolgens weer uit. Zo ging dat zes keer. Ik begon me wel af te vragen waar de carabinieri bleven. Een keer kwamen ze langs gereden, maar toen was het alarm net uit.

Lastig slapen zo, dus toch maar afwachten op wat er zou gaan gebeuren... En daar kwamen dan uiteindelijk de carabinieri en een paar brandweerlui. Ik stond op mijn balkonnetje te kijken hoe de carabinieri met hun kogelvrije vesten en hun grote geweren door de straat schuifelden (net een politiefilm :-). Op dat moment was het alarm uit en ze hadden geen idee van welke winkel het alarm afkomstig was geweest. En daar was ik de redder in nood! Ik ken een van de carabinieri en kon hen vertellen van welke winkel het alarm afkomstig was (zo, dat was mijn goede daad voor vandaag en het is nog maar net na middernacht, goed begin van donderdag 19 juli! ;-)

Vervolgens ging het alarm nog twee keer af en de mannen stonden erbij en keken ernaar. Ze hebben geen idee wat de oorzaak is. Gek genoeg ben ik van de buurt kennelijk de enige die nieuwsgierig is en op het balkon gaat kijken, want voor de rest zag ik niemand. Iedereen slaapt er kennelijk doorheen. Jammer voor ze, want dan is er eindelijk wat actie in Via Fontana en dan gaat alles langs ze heen :-)

Toch wel een teleurstelling...

In mijn laatste blog schreef ik enthousiast over de mogelijkheid om te gaan voetballen in het dameselftal van Rovereto. Ik zag het helemaal zitten en op die manier was ik ook erg gemotiveerd om een paar keer per week te gaan hardlopen. Bij de eerste training wilde ik immers geen slechte indruk maken, dus hop, werken aan de conditie!

Helaas loopt het verhaal anders... Ik wist wel dat je in Italië om wedstrijden te mogen spelen een medische verklaring nodig hebt. Daar maakte ik me echter helemaal geen zorgen over, want mijn cardioloog gaf zijn toestemming en lichamelijk ben ik verder toch zo gezond als een vis?! Toch een kinkje in de kabel en dat is: de Italiaanse wet. Deze zegt dat mensen met een ICD per definitie geen wedstrijden mogen spelen van sporten die het hart zwaar belasten. In die categorie vallen eigenlijk alle sporten die ik leuk vind... (voetbal, volleybal, basketbal, tennis, orienteringslopen, langlauf, etc.). Nergens in Europa schijnen ze deze wet te hebben, maar in Italië dus juist wel...

Toch wel balen. Vooral ook omdat ik meer beschermd ben dan "normale" spelers. Een sportarts vertelde me, dat als hij mij een medische verklaring zou geven en er tijdens een wedstrijd iets met me zou gebeuren, ook iets dat helemaal niets met mijn hart te maken heeft, hij aangeklaagd zou kunnen worden voor het feit dat hij een medische verklaring heeft afgegeven. Beetje krom, toch?

Vorig jaar heb ik nog twee inspanningstests gedaan bij cardiologie en de cardiologen waren verbaasd over het resultaat (in positieve zin:-) Mij lijkt het logischer dat een cardioloog aangeeft of iemand met een ICD wel of niet zware lichamelijk inspanningen mag verrichten en niet de wet!

Nou ja, overal waar dus geen medische verklaring wordt gevraagd, mag ik dus gewoon voetballen. Bij een club zal het dus niet worden, maar met vrienden mag ik zoveel spelen als ik wil. Gelukkig heb ik in de afgelopen weken heel veel mensen leren kennen die graag voetballen. Toch maar proberen om de positieve dingen te blijven zien en op die manier hoop ik mogelijkheden te vinden om toch hier en daar te spelen. Niet zoals ik had gehoopt, maar ik zal me best vermaken :-)

Damesvoetbal in Rovereto

Het is nu bijna drie jaar geleden dat ik naar Rovereto verhuisde en al heel geregeld heb ik gezegd dat het hoog tijd werd om lid te worden van een vereniging. Met als doel aan de ene kant mijn welbevinden (ik wilde toch wel een sportvereniging zoeken) en aan de andere kant nieuwe contacten opdoen. Hoe vaak heb ik op internet al wel gekeken en gedacht dat er wel leuke dingen bij zaten, maar uiteindelijk toch niks ondernomen... Maar in de afgelopen twee weken zijn de mogelijkheden me in de schoot geworpen en ik vind het geweldig!

Drie weken geleden ging ik lunchen bij een vriendin en heb ik ook haar man ontmoet. Hij zit helemaal in de voetbalwereld en ik noemde langs mijn neus weg dat ik toen ik in Rome woonde wel veel gevoetbald heb met vrienden en dat ik daar keepte. Hij nodigde me direct uit om met hem en zijn vrienden mee te komen spelen, omdat ze vaak een keeper missen. Nee, direct gaan spelen ben ik niet, omdat ik eerst even met mijn cardioloog moest overleggen en ik tevens eerst die mannen wilde leren kennen. Ik ben dus gaan kijken, heb die lui ontmoet en vervolgens werd ik direct uitgenodigd voor een BBQ een paar dagen later.

De man van die vriendin kent ook iemand van het damesvoetbalelftal van Rovereto en zodoende heb ik een paar dagen terug een van de trainers ontmoet. Zoals het nu lijkt, ga ik er dus echt voor om vanaf augustus in een elftal te gaan spelen! Dat heb ik nog nooit gedaan, maar het lijkt me super! En zoals ik al zei, hierdoor heb ik ontzettend veel mensen leren kennen en dat geeft me energie! Ik ben een mensen-mens. Bovendien heeft de Here God me niet voor niets hier in Rovereto geplaatst natuurlijk. Ik ben ervan overtuigd dat hij harten zal gaan aanraken!

En dan is er natuurlijk die vraag: "Waarom heb ik dit zolang uitgesteld?" Kennen jullie dat? Uitstelgedrag? Onzekerheid, niet weten hoe het aan te pakken, niet weten welke stappen te ondernemen, etc... Maar de Here God vond het nu duidelijk tijd geworden en ik prijs Hem daarvoor! :-)

Aardbeving

De afgelopen dagen zijn de aardbevingen van zondag 20 mei en dinsdag 29 mei logischerwijze gesprek van de dag geweest. Tientallen doden, vele gewonden, duizenden daklozen. Veel mensen hebben gevraagd hoeveel ik er hier van gemerkt heb.

Op het kaartje is het episch centrum met een sterretje aangegeven. Rovereto, waar ik woon, staat bovenaan in het midden op de kaart en is zo'n 150km vanaf het episch centrum. Dat is natuurlijk relatief dichtbij.

Omdat de aardbeving van 20 mei 's nachts was, heb ik daar relatief weinig van gemerkt. Ik ben er uiteraard wakker van geworden, maar voordat ik echt door had wat er gaande was, was het al ongeveer over. Ik ben toen wel opgestaan, omdat ik me er bewust van was dat het een tamelijk krachtige aardbeving was geweest en ik ben op internet gaan zoeken naar wat er precies gebeurd was. Al gauw kwam de berichtgeving op gang dat er een aantal historische gebouwen ingestort was in de buurt van het episch centrum en dat daarbij een aantal mensen omgekomen was. Bij veel mensen kwam direct ook de herinnering naar boven van de aardbeving in Aquila in 2009 en daardoor heerste er angst. Omdat er hier in de provincie eigenlijk geen schade was e.d. ging het leven hier gewoon door.

Af en toe voelden we nog een naschok, maar die waren over het algemeen niet zo krachtig. Anders was dat dus afgelopen dinsdagochtend. Ik zat net Stille Tijd te houden toen ik de aardbeving voelde. Meteen was ik me er van bewust dat hij te krachtig was voor een naschok en dat het dus een nieuwe aardbeving was. Ik zag mijn boekenkasten en staande lampen heen en weer gaan en ik hoorde de rolluiken klapperen. Dit was toch wel heel angstaanjagend, vooral omdat het tamelijk lang duurde. Je wilt wel iets doen, je wilt ontsnappen aan datgene wat gebeurt, maar je kunt nergens heen. Dat besef is denk ik wel het ergste. Nog een hele tijd na de beving zat ik nog te beven op mijn stoel; deels door naschokken, deels doordat het evenwichtsgevoel toch een beetje verstoord was op een of andere manier.

Via de moderne media kwamen al heel gauw de berichten dat de situatie ernstiger was dan de week ervoor. Vooral doordat een aantal gebouwen al heel erg verzwakt was door de beving van eerder. In Trentino was er wederom eigenlijk geen schade, maar bij het episch centrum dus des te meer.

Bij de beving van dinsdag ben ik wel even bang geweest, maar na afloop verdween die angst ook weer. Toch zijn er heel veel mensen die nu voortdurend in angst leven. Veel mensen hebben me de vraag gesteld "Waarom laat God dit gebeuren?" Dit is vervolgens een mooie gelegenheid om van Hem te getuigen. Laten we bidden dat door deze situatie heen, velen de Levende Heer mogen leren kennen!

Het verhaal van het Italiaanse abonnement en de Nederlandse credit card

Het begon vanochtend toen ik bij de post een rekening van mijn Italiaanse mobiele-telefoon-abonnement vond. Beetje vreemd, want in de 18 maanden dat ik dat abonnement heb, werd alles direct via mijn credit card van mijn Nederlandse rekening afgeschreven. Oh ja, deze maand had ik een nieuwe kaart gekregen en twee weken terug ook al gebeld om dat nieuwe nummer door te geven. Nog maar weer eens even met die gezellige organisatie bellen dan.

"Wilt u ... kies 1, wilt u ... kies 2," etc. Na een aantal minuten proberen het goede antwoord te kiezen op alle keuzen die ze maar bieden, kreeg ik dan toch eindelijk iemand aan de lijn. Het probleem uitgelegd. "Ik ga het even voor nu nakijken." Terwijl hij aan het kijken is, krijg ik een geweldig stukje muziek te horen (NOT). En daar is de aardige man weer terug en ik ben ook nog steeds heel aardig, want de oplossing ligt binnen handbereik. "Er staat dat u de rekening via een acceptgiro wilt betalen." "Pardon? Ik heb juist twee weken terug gebeld om het nieuwe nummer door te geven, omdat ik dat juist NIET wil." (als ik via internet betaal of naar de bank of het postkantoor ga, komen er altijd een paar euro transactiekosten bij!) "Sorry mevrouw, dan voer ik het nieuwe nummer even in. Kunt u me de eerste zes cijfers even geven?" Braaf als ik ben, doe ik dat, want er is immers nog steeds hoop op een goede afloop. Even blijft het stil aan de andere kant. "Sorry mevrouw, deze kaart wordt niet geaccepteerd." Nu ben ik even stil. "Niet geaccepteerd? Waarom niet? Het is nog dezelfde kaart als voorheen alleen het nummer is veranderd." "Nee mevrouw, dat kan niet, ook de vorige kaart konden we niet accepteren." Nu begin ik toch wel een beetje kriegel te worden. Hoezo dat kan niet? 18 maanden lang heb ik de rekening zo betaald en er geen omkijken naar gehad en dan gaat zo'n typ daar me een beetje zitten vertellen dat dat niet kan. "Nee mevrouw, er is geen overeenkomst tussen uw bank en onze organisatie. Heeft u ook een andere kaart?" "Nee meneer, hoeveel credit cards denkt u dat ik heb?" (nou ja, ik heb er nog wel een, maar die moet opgeladen worden en dan moet ik daar vervolgens weer transactiekosten voor betalen. Bovendien vind ik het irritant om overal geld op te hebben staan, en deze kaart wordt ALTIJD geaccepteerd!) Toch iets minder lief aan de telefoon, hebben we dit gesprek afgesloten.

Een beetje gepikeerd hang ik op. Dan maar even de bank in Nederland bellen om te vragen hoe dat nou kan. Zonder weer een quiz te hoeven doen, krijg ik direct een medewerker te spreken (is maar goed ook, want voor dit telefoontje moest ik wél betalen, gelukkig is er skype, dat scheelt weer :-) Geen idee hoe dat nou kan en in Italië zouden ze in principe de kaart moeten accepteren. Er zijn inderdaad andere Italiaanse organisaties die gewoon mijn nummer hebben ingevoerd en de automatische incasso gaat daar zonder problemen verder. Alleen deze belclub die waarschijnlijk een van de grootste is in Italië kan er dan plotseling niks mee... Mij wordt meegedeeld dat het verhaal van "de overeenkomst" geen hout snijdt, maar dat zij verder niet weet waar dit probleem door veroorzaakt wordt (en ze bedankt me heel vriendelijk voor het bellen).

Nog maar een keer de mobiele-foon-club gebeld (dat nummer is toch gratis ;-) Gelukkig wist ik de antwoorden van de meerkeuzevragen nog en kreeg ik tamelijk vlot iemand aan de lijn. Iemand anders en dat gaf me weer een beetje moed. Nieuwe persoon, nieuwe inzichten. Weer het probleem uitgelegd. Zij ging ook weer proberen om het nummer in te voeren, maar wederom dus hetzelfde verhaal. FRUSTRATIE! De grootste frustratie kwam nog wel voort uit het feit dat "zij" daar aan de telefoon niet zelf na ging denken, maar direct vroeg aan "hij" die ik eerder al aan de telefoon had gehad. Nee, zo kom je ook niet op nieuwe oplossingen...

Er rest mij dus niks anders op dit moment dan toch maar naar het postkantoor te lopen om de rekening te gaan betalen en de extra kosten die daar dan bij komen... Maar lieve mensen van de belclub, jullie moeten echt niet denken dat ik mijn contract bij jullie ga verlengen als jullie mijn credit card niet accepteren... En al helemaal niet als jullie zeggen dat jullie eerder dergelijke kaarten ook niet accepteerden! Kijk jullie administratie nog maar eens een keer na en licht jullie systemen door!

En zo ging er weer bijna een uur voorbij om uiteindelijk niks verder te zijn gekomen dan aan het begin van de belcyclus. Dag allemaal, ik ben naar het postkantoor...

Weer een bijzondere ontmoeting

Al vaker heb ik geschreven over op zichzelf niet direct aangename situaties maar waaraan dan plotseling toch weer een bijzondere draai wordt gegeven. Afgelopen week gebeurde dat weer.

Donderdag ben ik naar het ziekenhuis van Trento gegaan voor een ingreep aan de littekens die ik heb overgehouden van vorige ziekenhuisopnames en waar ik nog steeds last van had. Daar lig ik op de operatietafel ... De chirurg was bezig met wat hij moest doen en met z'n drieën raken we zo aan de praat: ik, de chirurg en een verpleegkundige. Voor hen was het een manier om mij af te leiden van hetgeen de chirurg aan het doen was; ze stelden de vraag: "Wat is nou die Chiesa Evangelica van jullie?" Voor mij was het een deur die openging om te kunnen getuigen :-)

Zo werd het uiteindelijk een heel leuk gesprek en werd het toch nog (relatief ;-) gezellig. Het mooiste was uiteindelijk dat de verpleegkundige zei dat ze tegenover de zaal van onze kerk woont en graag een keer langs wil komen!

De kamer waar ik kwam te liggen was wel een stukje verwijderd van de operatiezaal, maar 's middags kwam ze na haar dienst nog even bij me langs om te groeten. Voor mij een teken dat ze het gesprek echt leuk heeft gevonden en dat ze echt geïnteresseerd is.

Vrijdag mocht ik gelukkig weer naar huis, maar helaas heb ik haar niet meer gezien. Wat een heerlijkheid om te weten dat de Here God niet loslaat het werk dat Zijn hand begon! Ik ben ervan overtuigd dat Hij, ook in het ziekenhuis van Trento, aan het werk is! :-)

Rondje Nederland

En daar vertrok ik met de auto op vrijdag 3 februari vanuit Rovereto om vervolgens op zaterdag 4 februari in Limburg aan te komen. Ik kan zeggen dat het echt topsport is om in een korte tijd zoveel mogelijk mensen te zien en te spreken. Op zondag 5 februari begon de Giro di Olanda en zo kwam ik uiteindelijk van Brunssum/Treebeek tot Leeuwarden en van Utrecht tot Deventer en een heleboel plaatsen daar tussenin. Het was vermoeiend, maar ook ontzettend leuk. Ik geniet er steeds weer van om te vertellen van wat de Here God in Rovereto doet!

Op donderdag 23 februari had ik de laatste presentatie van deze rit en dat was een "thuiswedstrijd" in Heerenveen. Ondanks dat het geven van een presentatie altijd wel een beetje spanning met zich meebrengt, was het toch weer heel leuk :-) We kwamen even wat moeizaam op gang, omdat het bij laptop 1 niet lukte om het beeld op de beamer te krijgen. Dan laptop 2 maar proberen, maar het bleek dat daar geen Powerpoint op zat. De laatste hoop was laptop 3 en dat ging gelukkig helemaal goed. Een presentatie houden zonder dat je foto's kunt laten zien is uiteraard ook wel mogelijk, maar dat maakt het ook veel minder interessant natuurlijk. Ik was dus wel heel blij dat ik de Powerpointpresentatie uiteindelijk toch kon gebruiken, al begonnen we wel een half uur later dan gepland (maar dat is natuurlijk wel heeeeeeeeel Italiaans ;-)

22 gasten en een computer die werkt, dus daar gaan we!

Het is wel duidelijk dat ik lol heb :-)

Klaagcultuur

Er wordt wel eens gezegd dat Nederlanders altijd wat te klagen moeten hebben. Als de zon schijnt is het te warm en te droog en moet er nodig regen komen en als het dan regent dan is het toch wat dat de zon maar nooit schijnt.

Ik moet zeggen, Italianen kunnen er ook wat van...! Twee weken terug moest ik mijn rijbewijs verlengen. Omdat ik een "speciaal geval" :-) ben, moet daarvoor naar een speciale medische commissie waar ook ouderen heen moeten voor hun medische keuring. Een wachtkamer vol met oude mensen die nauwelijks de ene voet voor de andere kunnen krijgen, maar dan wel verwachten dat ze goedgekeurd zullen worden voor heb rijbewijs, en een paar jongere mensen zoals ik.

En dan begint het wachten en daarmee ook het geklaag. Over de regering, over het weer, over het systeem, over de belastingen, over de jeugd van tegenwoordig, over het ouder worden, over de kleinkinderen, over alle onderwerpen die je maar kunt verzinnen.

Twee klachten vond ik zelf eigenlijk best wel grappig. Een man van 83 zei: "En ze willen me mijn rijbewijs niet meer geven, omdat ze zeggen dat ik niet meer goed zie. Maar ik heb mijn hele leven lang gereden!" Dat vind ik dan wel grappige logica :-)

Of vier mensen die samen zaten te klagen over de lange wachttijd. Het was 9:30 en ze zaten er ook al even, dus op zich hadden ze wel gelijk. Tot er een aan de anderen vroeg: "Wanneer hebben jullie een afspraak dan?" Antwoord: "Om 11:00". Daar moet ik dan wel weer om lachen hoor. Het lijkt wel of ze gewoon de gelegenheden opzoeken maar te kunnen klagen.

Uiteindelijk ben ik met wachten en bureaucratie een half uur daar in dat kantoor geweest, dus de wachttijden vielen best wel mee (als je op de tijd van je afspraak komt :-)

Bij het uitreiken van de documenten voor de verlenging stond ik naast een stokoude man die bijna omviel en het frappante is dan, dat zijn rijbewijs voor 24 maanden is verlengd, en het mijne maar voor 12. Ik vind dat ik dus wel een reden heb om te klagen. Maar ja, waarom zou ik, de wet is de wet en als zij zegt dat mijn rijbewijs over 12 maanden weer verlengd moet worden, dan kunnen die keuringsartsen daar niks aan doen en de dames achter loket ook niet. Dan is het toch gewoon gezelliger om het geheel maar te accepteren zoals het komt en blij te zijn, dat ik mijn rijbewijs weer heb kunnen verlengen! :-)

De aarde beeft!

De afgelopen maanden is het op vele fronten onrustig geweest in Italië. Uiteraard op politiek vlak. Italië in crisis, in of uit de eurozone, vergaande bezuinigingen wat vervolgens weer stakingen veroorzaakt (momenteel vrachtwagenblokkades tegen de hoge brandstof- en tolkosten) en veel ontevredenheid onder de Italianen. En vervolgens was Italië in het nieuws om de ramp met het cruiseschip. Een ongeluk? Een fout? Dood door schuld?

De aarde beeft! (figuurlijk)

En dan vannacht rond 1 uur dat ik "wakker gewiegd" werd in mijn bed. Ik heb even gekeken hoe laat het was, zodat ik 's morgens even kon controleren of het een aardbeving was geweest of dat ik gedroomd had en zo sliep ik weer verder.

Toen vanochtend rond 9 uur. Rinkelend servies, de sleutels trillend op het sleutelbord, spontane "golfjes" in een pannetje met water en een brommend geluid. Ondertussen voelde ik de vloer zachtjes trillen. Even maar, een seconde of 10. Een rare ervaring...

De aarde beeft! (letterlijk)

En dan denkend aan de toekomst... Zoals in Opwekkingslied 681: "Ik zie de grote Koning, met glorie en met vuur omringd, de aarde beeft, de aarde beeft! Hosanna!" De aarde zal beven, "De hemel en de aarde zullen voorbijgaan, maar Mijn woorden zullen geenszins voorbijgaan." (Mat 24:35 NBG)


De aarde beeft figuurlijk, de aarde beeft letterlijk, laten we bidden dat vele harten "geschud zullen mogen worden" en "mogen beven" in de vreze des Heren, want "In de vreze des HEREN ligt sterke gerustheid, zelfs voor zijn zonen is er een schuilplaats. De vreze des HEREN is een bron des levens, om de strikken des doods te ontwijken."  (Spr 14:26-27 NBG) 

Frustratiemomenten worden zegenmomenten!

Soms ben je druk bezig met het organiseren van activiteiten en komt in een moment van ontmoediging en frustratie zomaar de vraag in je op: "Waar doen we het eigenlijk voor?" Vervolgens gebeurt er dan iets waardoor je je direct weer helemaal realiseert "waarvoor", maar vooral "voor Wie" we het allemaal doen!

Zo ook vorige week. Van 8-15 januari was er de Wereld Gebedsweek. Ook in onze kerk hebben we van maandag tot zaterdag bidstonden georganiseerd in het kader van deze week. En dan is er de eerste avond. Geen idee hoeveel mensen te verwachten, niet hele grote groepen misschien, maar dan toch een man/vrouw of tien? Zou dat een reële verwachting zijn? We waren met z'n drieën... Een beetje teleurstellend, maar het was een goede avond.

Avond twee dan? Of avond drie of vier? Het aantal bleef op drie à vier personen hangen. Beetje frustrerend toch als in de kerk vaak het geluid wordt gehoord dat er te weinig gebeden wordt en dat we meer bidstonden zouden moeten organiseren... Hele goede tijden samen hoor, maar is het het waard om een persoon 50 km te laten reizen en een andere 60 km om hier op een bidstond te komen waar we vervolgens met z'n drieën of vieren zijn en waar de mensen die dichterbij wonen, niet komen...?!

Het antwoord is: JA! De vijfde avond waren we met zeven mensen! Niet dat het aantal van onze eigen gemeente explosief gegroeid was, nee, wij waren wederom met z'n drieën. Er waren echter ook drie broeders en zusters uit andere gemeenten en het was heel gaaf om zo samen te mogen bidden, maar de grootste zegen van de avond was denk ik wel, dat er zomaar een man binnen kwam lopen die naast de kerk woont. Hij had het licht zien branden, zag het bordje "open" staan en kwam dus maar binnen! Hij is de hele avond gebleven. Hij heeft de gebeden gehoord en de liederen geprobeerd mee te zingen. Hij ging vervolgens bemoedigd naar huis, en wij ook!

De Here God werkt, ook als ons de moed in de schoenen zakt, omdat we even misschien geen vrucht van ons werk zien...!

Dan denk je dat je daar wat van geleerd hebt en dat je het de volgende keer anders gaat doen... Maar ook afgelopen woensdag kwam er weer zo'n "frustratiemomentje". Zondag in de kerk had op een na de hele celgroep gezegd dat ze op de Bijbelstudieavond zouden komen op woensdag (dan zouden we met 8 zijn). Is een mooi aantal. Dus, ik bereidde me voor, ik organiseerde de avond en zo kwam ik mooi op tijd op woensdagavond in de kerkzaal aan. Die middag had één iemand me een smsje gestuurd dat ze onverwacht niet kon komen. Nou, dan zijn we met zeven. Officieel beginnen we om 19:00 en op dat moment waren we met z'n drieën... Een half uur later was duidelijk dat we de anderen niet meer hoefden te verwachten. Even diep ademhalen... Een van de drie had 50 km gereisd om er te kunnen zijn, nummer twee had ruzie gehad met haar man omdat hij (niet-Christen) niet wilde dat ze zou gaan en ik had me dus voorbereid op de studie. Kun je je dan voorstellen dat er een beetje een sfeer van frustratie heerste?

Ook de tijd die we met z'n drieën hadden, was overigens heel goed hoor! En rond 20:00 hoorden we de deur. Het was wederom onze buurman die licht zag branden en toch wel weer nieuwsgierig was naar wat er binnen gebeurde. Met hem hebben we een stukje uit de Bijbel gelezen en met z'n vieren hebben we gebeden. Uiteindelijk werd het een heel bijzondere avond! :-) Prijs de Heer!