De boekentafel

Soms begin je aan een activiteit en zie je het echt niet zitten... Dat had ik vorige week zaterdag met de boekentafel. Om 8:00 begonnen we vol goede moed de partytent in elkaar te zetten om de boel leuk aan te kleden voor de maandelijkse boekentafel. Dat ging allemaal goed tot we ons realiseerde dat we het doek van de partytent niet hadden... Oeps... Dat feest ging dus even niet door en zodoende stonden we daar met echt alleen maar een tafel met boeken. Zonder aankleding, zonder gezellige decoraties... Ik heb echt wel even gedacht: "Maar Here God, wat DOE ik hier..." Ik schaamde me bijna voor de voorbijgangers dat we daar zo stonden met een "blote" tafel. 

Die dag heeft de Heer me echter weer laten zien, dat het niet in eerste instantie om de aankleding gaat, maar van of we ons helemaal afhankelijk willen stellen van Hem. Doordat het die ochtend allemaal leek "te mislukken", hebben we veel meer tijd genomen om te bidden en ons afhankelijk van Hem op te stellen. Ik kan zeggen dat het de mooiste boekentafeldag is geweest die ik tot nu toe heb meegemaakt! Prijs de Heer!

We hebben de gelegenheid gehad om met diverse personen te praten en ze uit te nodigen voor onze activiteiten. Een mevrouw heeft me een paar dagen later opgebeld om te vragen of ze naar de Bijbelstudie zou mogen komen. Ik heb de jongeman teruggezien die me 1 1/2 jaar geleden aan mijn appartement heeft geholpen en heb de gelegenheid gehad om hem van de Heer te vertellen. Een Roemeense vrouw heeft een Bijbel meegenomen en was daar echt heel erg blij mee! En zo waren er nog verschillende andere situaties.

Het was een goede les voor mij; het eerste wat wij moeten doen is naar de Heer gaan. Daar komt onze hulp vandaan!

Herfst in Trentino

En toen  brak de herfst weer aan... In oktober hebben we tamelijk wat kille dagen gehad met veel, heel veel regen. Rovereto ligt op zo'n 200 meter boven zeeniveau, dus hier regende het gewoon, maar 1000 meter hoger viel er al een flinke bak sneeuw. Na de regendagen kwamen schitterende zonnige dagen en wat een heerlijkheid is het dan om de bergen in te gaan en van het schitterende uitzicht te genieten. Wat een schoonheid ligt er in de schepping!

Inmiddels heb ik de winterbanden op de auto zitten. Hier beneden zal de sneeuw nog wel even op zich laten wachten, maar spoedig zal er ook hier wel wat vallen. Ik zie er naar uit. Lekker op de lange latten! 

Het ziekenhuis in Rovereto

Nog maar weer eens een verhaaltje over de gezondheidszorg hier :-) Afgelopen donderdag ben ik hier in Rovereto naar het ziekenhuis geweest op controle. Het ziekenhuis bestaat uit een oud en een nieuw gedeelte. Ik kwam in het oude gedeelte binnen en moest naar het nieuwe deel om het kantoor te bereiken om het het bezoek aan de cardioloog te betalen. Daarvoor kwam ik door een hele lange gang en die gang was 1,90m hoog! Met mijn 1,85m kon ik er nog net wel rechtop door, maar het was toch niet zo'n prettige ervaring. Je zou er spontaan claustrofobie van krijgen...! :-) Ik zou nog een foto maken, maar dat ben ik even vergeten. Volgende keer moet ik dat echt even doen! Gewoon echt Italiaanse hoogte ;-)

Doordat ik dus geen Italiaans gezondheidszorgpasje heb, moet ik betalen voor elk bezoek. Mijn verzekering betaalt later wel weer terug, dus dat is wel mooi en een voordeel is, dat de artsen veel vriendelijker zijn en meer tijd nemen. Ik had om 16:30 een afspraak, maar ik was er al om 15:50. Ik mocht direct naar binnen en ik ging om 17:10 weer weg! Hij nam gewoon alle tijd. Ze verdienen meer aan patiënten zoals ik die dus voor alles moeten betalen en die willen ze dus graag te vriend houden :-)

                       Het ziekenhuis van Rovereto.

De Italiaanse gezondheidszorg

Vorige week wilde ik een afspraak maken met een cardioloog voor controle hier in Rovereto. Ik verwachtte hierbij geen problemen, want ik heb tenslotte de ontslagbrief van het ziekenhuis van Rome. Er is een speciaal telefoonnummer, een afsprakenlijn als het ware. Daarmee ben ik begonnen, maar ik snapte niet helemaal hoe dat allemaal werkte, dus ik besloot om maar gewoon naar het kantoor toe te gaan: Centro Unico di Prenotazione (CUP). En daar gingen we dan. In datzelfde gebouw zit de instantie waar je pasjes voor de gezondheidszorg aan kunt vragen. Zonder zo'n pasje kun je ook geen huisarts krijgen. Omdat er bij het CUP een lange rij stond, ben ik gaan proberen om zo'n pasje te bemachtigen. Maar helaas, ik heb geen werkcontract dus kunnen ze dat niet geven... Zoals gezegd is de vervelende consequentie dan dat ik dus ook geen huisarts heb en voor ieder probleempje of voor recepten voor medicijnen naar de Eerste Hulp van het ziekenhuis zou moeten...

Duidelijk. Toen maar in de rij bij de CUP, want die afspraak was toch wel belangrijk. Eindelijk was ik aan de beurt. De eerste vraag die ze stelden was of ik een briefje van de huisarts had, want de ontslagbrief was eigenlijk niet genoeg... Ik zei dat ik geen huisarts heb en dat vonden ze wel heel raar, omdat ik toch al 4 1/2 jaar in Italië woon. Toen ik zei dat ik geen zorgpasje heb, zeiden ze dat ik daar dan toch echt achteraan moest en toen ik zei dat ik dat niet krijg, trokken ze een moeilijk gezicht en zeiden dat ik dan ook geen afspraak met de cardioloog kon maken. Wat? Waar slaat dat nou weer op...! Net alsof ik voor de lol die afspraak wil maken... Vervolgens werd ik rondgesleept door dat gebouw heen om met verschillende mensen te spreken en het was allemaal moeilijk moeilijk. Uiteindelijk was de conclusie dat ik wel een afspraak kan maken, maar dat ik contant moet betalen van tevoren. Met het bonnetje (zoals dat ook in bars gewoonte is hier ;-) kan ik dan naar die arts. Nou ja, prima, de verzekering betaalt het achteraf wel terug.

De laatste stap was vervolgens dat ze me een lijst liet zien met de namen van de specialisten met hun tarieven. Dat vind ik ook weer zoiets raars... Nou ja, in Rome hadden ze me al een naam gegeven van de specialist hier, dus ik wist wie ik moest kiezen, maar anders had ik me toch wel afgevraagd of de artsen met een hoger tarief beter zijn :-) De arts naar wie ik toega, was zeker niet de duurste, dus zou dat betekenen dat het dan ook niet zo'n goede is? Vast niet :-) Maar goed, uiteindelijk heb ik dus een afspraak en nu weet ik ook een beetje meer over hoe de Italiaanse gezondheidszorg werkt.

En toen was de vakantie weer voorbij...!

Na vijf weken Nederland waar ik heerlijk tijd met familie en vrienden heb kunnen doorbrengen en een week in Denemarken waar ik een orienteringswedstrijd heb gelopen, was het op 2 september weer tijd om terug te gaan naar Italië. Door de ontspannende tijd die ik gehad had, was ik er ook wel weer klaar voor en zo ga ik vol energie het nieuwe seizoen in! Dat betekent ook dat ik vanaf nu weer wekelijks een nieuw bericht op deze blog zal plaatsen :-)

Dingen gaan niet altijd zoals je verwacht...

Het is al een maand geleden dat ik voor de laatste keer geschreven heb... En wat is er veel gebeurd...! Op 17 juni ben ik naar Rome vertrokken om daar kinderkampen te gaan leiden. Het liep allemaal wat anders, want in plaats van de kinderkampen te leiden, heb ik 8 dagen in het ziekenhuis gelegen. Gelukkig lijkt alles aardig in orde :-) Dit maakte maar weer eens duidelijk hoe wij alles kunnen plannen, maar de dingen uiteindelijk heel erg anders kunnen lopen, want deze ziekenhuisopname was wel het laatste wat ik verwacht had van mijn 4 weken in Rome...!

Wel heb ik weer heel duidelijk mogen zien hoe trouw God is. In alle situaties regeert Hij! Ik wil niet beweren dat het makkelijk is geweest, maar ik heb wel heel duidelijk de rust en vrede van de Heer mogen ervaren. Op die manier heb ik ook mogen getuigen naar de verpleegkundigen van zowel het ziekenhuis van Frascati als van Rome. Zij verbaasden zich erover dat ik 95% van de tijd lag te glimlachen. Een ander punt wat een enorme getuigenis is geweest, is de kerk van Finocchio. Vele broeders en zusters zijn me komen opzoeken en omdat ik niet (meer) in Rome woon, vonden de verpleegkundigen dat toch ook wel heel bijzonder. Ja, het is fijn om een grote familie te hebben :-)

In die week heb ik veel geleerd en uiteindelijk heeft het geheel mijn leven verrijkt. Prijs de Heer!

WK-voetbal

Deze tijd kun je niet om het WK-voetbal heen. Uiteraard ben ik voor Nederland, maar ook voor Italie :-) Gistermiddag was de eerste wedstrijd van Nederland die ik door verschillende verplichtingen helaas niet heb kunnen zien, maar de wedstrijd van Italie gisteravond tegen Paraguay, heb ik met wat vrienden kunnen kijken. Uiteindelijk werd het gelijk, maar aan ons heeft het niet gelegen zoals je ziet op de foto's, wij waren er helemaal klaar voor :-)

Wat een vreugde!

Afgelopen zondag was het groot feest in de kerk van Trento, want er werden 7 mensen gedoopt! Super om hun getuigenissen te mogen horen over hoe de Here hen tot zich geroepen heeft!

Er waren veel buitenkerkelijke gasten en ook zij hebben erg genoten van de dienst. Laten we bidden dat de Heer ook hun harten zal aanraken!

Na de dienst werd het feest voortgezet in een park net buiten Trento om daar samen te eten en samen te zijn. Wat is het toch heerlijk om deel uit te maken van Gods familie en zoveel broers en zussen te hebben!

Distributie "Book of Hope" en jongerenavond 6 juni

Op zaterdagochtend 29 mei stonden we met een groepje van 6 personen 's ochtends om 7:30 (scholen beginnen om 7:50!)  bij twee middelbare scholen hier in Rovereto om "The book of Hope" uit te delen. Dit is een tijdschrift speciaal voor jongeren waarin het evangelie op een "jonge manier" uitgelegd wordt en aandacht wordt besteed aan zaken waar jongeren mee bezig zijn. Ook zat er een uitnodiging in voor een speciaal georganiseerde avond op 6 juni door de jongeren van de kerk hier. Mooi was het om te zien dat de jongeren eigenlijk meteen aan het lezen gingen. Soms werd er dan wat gelachen, maar ze lazen toch door!

In totaal hebben we zo'n 800 tijdschriften en uitnodigingen uitgedeeld. Laten we bidden dat deze tijdschriften echt gelezen gaan worden en verschil zullen mogen maken in het leven van velen!

Gisteren was dan de jongerenavond. Muziek, film, dans, jongleren, tafelvoetbal, pingpong, een versnapering, etc. We hadden dus zo'n 800 uitnodigingen uitgedeeld, maar we hadden geen idee wat we ervan moesten verwachten en eigenlijk verwachtten we niet zoveel (is dat kleingelovig of reeel?) Uiteindelijk zijn er vier jongeren gekomen. Het bleek wel weer dat persoonlijk uitnodigen beter werkt dan met een uitnodiging in een tijdschrift, want alle vier zijn ze met iemand van onze groep meegekomen. Uiteraard hadden we op een veel groter publiek gehoopt, maar uiteindelijk is het een geslaagde avond geworden!

Voor mijzelf was het vooral geslaagd, omdat een van de vier gasten heeft aangegeven graag naar de kerk te willen komen. Bid voor deze jongeman (Matteo).

Bijbelschoolreunie!

Afgelopen weekend is er bij mij thuis een reunie geweest van mijn jaar van de Bijbelschool. Iedereen was gekomen, dus waren we met 8. De dagen ervoor heb ik me geregeld afgevraagd hoe het zou gaan worden. Zouden we de draad van vorig jaar weer op kunnen pakken? Donderdagmiddag kwamen Sara en Emmanuele al aan. Toen ik hen van het station ging halen, was het wel even vreemd om hen die niet direct deel uitmaken van mijn leven hier in Trentino, maar deeluitmaken van een vorige periode, hier te hebben. Dat wende al snel en het was gewoon direct heel erg gezellig.

Vrijdag kwamen de andere 5 (Emmanuel, Anna, Deborah, Natascia, Cristiano). Na een paar momenten van elkaar even zitten aan te kijken, even wennen, werd het direct weer als vanouds. Tijdens het weekend hebben we de tijd genomen om voor elkaar te bidden en te horen wat de ander is overkomen het afgelopen jaar en wat de plannen zijn voor de nabije toekomst. Het is echt heel bijzonder om te zien hoe God ons allemaal geleid heeft in dit jaar en hoe we ook allemaal hebben mogen groeien. Heel bijzonder!

Op de Bijbelschool was het zo dat we samen moesten optrekken, omdat we nu eenmaal in hetzelfde jaar zaten, maar nu hebben we ervoor gekozen om bij elkaar te zijn. Gaaf om te zien dat we gewoon allemaal goed met elkaar kunnen opschieten (nu eigenlijk nog beter dan voorheen) en we beseffen dat dit echt een cadeautje van de Heer is! Prijs de Heer voor vrienden!

Een grote bemoediging!

Heb je dat nou ook wel eens dat je een bepaalde taak uitvoert, omdat jij daar nou eenmaal verantwoordelijk voor bent, maar dat je je soms afvraagt waar het voor nodig is? Dat heb ik met de website van de kerk hier in Rovereto. Heel veel organisaties hebben niet eens een website, want op een of andere manier vinden ze het persoonlijke contact hier prettiger dan het digitale, en dus vind je overal altijd alleen telefoonnummers.

Maar goed, die website dus, houd ik wekelijks bij, omdat dat nou eenmaal mijn taak is. Afgelopen zondag hadden we hier in Rovereto de maandelijkse kerkdienst. Allemaal prima verlopen, mooie dienst gehad en terwijl we na de dienst staan na te praten, komt er een man binnen van achter in de 40 schat ik zo. Hij had op DE WEBSITE gezien dat er een dienst zou zijn, maar was wat aan de late kant. Even staan praten daar en afgelopen dinsdag is hij ook op de Bijbelstudie geweest! Wat een enorme bemoediging!

Zo blijkt maar weer, dat we ook trouw moeten zijn in de kleine dingen (zoals bijvoorbeeld het bijhouden van die website), ook als we het nu zelf misschien niet altijd inzien. Als God ons vraagt bepaalde dingen te doen, zal het op een of andere manier ook vrucht op gaan brengen!

Rijbewijs (wederom)

Gisteren ben ik opnieuw naar dat bureau voor rijbewijzen gegaan. Hard hopend dat het nieuwe tijdelijke document waar ze het vrijdag over hadden gehad, gearriveerd zou zijn, want zondag heb ik de auto dus niet kunnen gebruiken... In alle jaren dat ik mijn rijbewijs heb, heeft nooit iemand ernaar gevraagd, maar dan zou je zien dat juist de dag dat ik gaan rijbewijs zou kunnen overleggen, ik aangehouden zou worden :-)

Maar goed, aangekomen in dat bureau, sloeg ik stijl achterover, want het rijbewijs zelf was zowaar aangekomen! Het enige probleempje is nu nog even dat ze mijn Nederlandse sofinummer erop hebben gedrukt, omdat ze dachten dat dat het rijbewijsnummer was, maar voor de rest is het helemaal in orde en ik mag in ieder geval weer rondcrossen. Als ze willen kunnen ze wel snel ;-)

Het rijbewijs

Eind maart schreef ik al over de rompslomp van het omwisselen van mijn Nederlandse rijbewijs in een Italiaans. Ook zei ik al dat het een zaak zou zijn van lange adem en dat bleek vandaag maar weer... In de eerste week van april ben ik weer naar dat bureau gegaan voor "een medische keuring". Ik zet dit maar tussen aanhalingstekens, want die titel is eigenlijk teveel eer. Ik kwam daar dat kamertje binnen, die arts zat daar met z'n winterjas aan. Hij keek even naar mijn bril, vervolgens vroeg hij me drie lettertjes te lezen van een bord aan de muur en vervolgens mocht ik 50 euro betalen... Men had mij gezegd dat het 35 euro zou zijn, dus even ontstond er verwarring. Bij een normaal B-rijbewijs is het 35 en bij een BE-rijbewijs is het 50, want dat is een "superieur rijbewijs". Die 15 extra euro's heeft hij dus snel verdiend, want hij heeft echt niet meer tijd aan mij besteed dan aan de B-ers.

Maar goed, weer terug naar het loket waar ik verschillende documenten moest tekenen en ik moest de volgende dag terugkomen voor een document dat 30 dagen geldig zou zijn en in die tijd zou dus dan het Italiaanse rijbewijs moeten arriveren. Prima, daar wachten we dan op.

Afgelopen maandag (dag 25) maar eens teruggegaan om te vragen waarom ik nog niks gehoord had. Bleek dat ze vergeten waren om me een bepaald document te laten tekenen... "Oh," zei hij, "ik dacht dat mijn collega je daarover gebeld had..." NIET DUS! Maar goed, hij zou er verder achteraan gaan en dan zou ik later in de week wel weer wat horen.

Vanmorgen (dag 29) weer gegaan en dat "er verder achteraan gaan" was dus heel relatief, want dat ging hij doen toen ik binnenkwam... Slot van het liedje: maandagmiddag krijg ik wederom een tijdelijk document in afwachting van het Italiaanse rijbewijs. Morgen loopt het document af wat ik nu heb en zondag mag ik dus niet rijden! Lekker handig... Nou ja, ik heb hoop dat het op den duur toch goed gaat komen :-)

Biennial ECM

Al eerder schreef ik over de terugreis van de ECM-conferentie uit Spanje en nu wil ik ook wat schrijven over de conferentie zelf. Iedere twee jaar hebben we een conferentie waar we als zendelingen, kantoorteams, geinteresseerden e.d. samenkomen voor onderwijs, bemoediging, ontmoeting, etc. Dit jaar was dit van 10-17 april in Gandìa in Spanje.

Waar ik vooral van genoten heb was de ontmoeting. Zoveel mensen die ik maar een keer in de twee jaar zie, maar met wie ik me op een of andere manier toch verbonden voel. Het is goed om te horen wat de Heer in Europa aan het doen is!

Wat mij erg bemoedigd heeft ook, was het feit dat er een basis van begrip is, omdat we (bijna) allemaal in een andere cultuur leven dan onze eigen, omdat we (bijna) allemaal een andere taal spreken dan onze moedertaal en iedereen weet dus wat het betekent om op zo'n manier je bediening te beginnen. Het was goed om te horen waar anderen mee bezig zijn en ook hoe ze daarmee bezig zijn. Dit geeft weer nieuwe ideeen en stimulansen!

Maar het belangrijkste voor mij is toch wel weer geweest, om te voelen en te zien, dat ik het niet alleen hoef te doen. Het thema van de conferentie was "Our God reigns" (Onze God regeert) en dat is echt waar! Hij is Heer! We mogen alle uitdagingen, ons hele leven, samen met Hem aangaan en dan zijn hoge bergen plotseling niet hoger dan deurdrempels...! Het is Gods plan dat we volbrengen in Europa! Hij is de Projectleider!

"Ingeast..."

En ja, daar zaten wij van het Italieteam ook... Vrijdagavond laat een smsje dat onze Ryanairvlucht was gecancelled wegens de as vanuit IJsland. Vervolgens hoorden we dat Ryanair gewoon alle vluchten gecancelled heeft, dus hebben we snel een andere vlucht van Valencia naar Milaan geboekt met een andere maatschappij. Toen we zaterdag op het vliegveld kwamen om 8:30 leek er niks aan de hand. Ja, alle vluchten richting noorden waren geannuleerd, maar naar Italie niet. Boften wij even! Ingecheckt, ticket in de hand, nu kan er toch niks meer mis gaan? 11:30 door de controle. Geen problemen. 11:55 tijd om te boarden. Hm, er gebeurt nog niks... 12:05 VLUCHT GEANNULEERD... Ja, daar sta je dan... Urenlang in rijen gestaan, lang gewacht... Het werd duidelijk dat we met een vliegtuig niet thuis zouden komen... Inmiddels had zich een groep Italianen gevormd die naar Milaan moest en uiteindelijk hebben we met 30 mensen een bus kunnen huren... Uiteindelijk vertrokken we om 17:30. Na een lange lange nacht kwamen we om 15:00 in Milaan aan. Toen moest ik nog 1 1/2 uur met de auto. Rond 17:00 was ik eindelijk thuis. Wat een reis. Maar gelukkig was ik thuis. Andere teams hebben nog dagen in Spanje gezeten, omdat het gewoon onmogelijk was om thuis te geraken. De laatste teams zijn donderdagavond thuisgekomen! Maar we zijn allemaal weer thuis. Prijs de Heer!

Bijbelstudie in het Engels!

Gebeurt jou dat nou ook wel eens, dat je net hebt besloten om een bepaalde activiteit te laten rusten, omdat de middelen die er waren er niet meer zijn, dat deuren gesloten worden, en dat zich dan "nieuwe deuren" aandienen? :-)

Zo is het mij vergaan bij de organisatie van de Bijbelstudie in het Engels voor internationale studenten in Trento. Ik kende verschillende Christelijke studenten en zij waren wel heel enthousiast over het idee een Engelse Bijbelstudie te hebben aangezien ze geen Italiaans spreken, maar deze studenten zijn inmiddels vertrokken over vertrekken heel binnenkort... Het idee was om in september te gaan flyeren e.d., omdat we nu vlak voor de vakantie zitten (eind mei/begin juni). Het leek voor nu een gesloten deur, maar... Afgelopen zondag was er een Amerikaanse studente in  onze kerk hier die heeft aangegeven het wel heel fijn te vinden om Bijbelstudie in het Engels te gaan doen! Later deze maand hoop ik met haar (en wie weet met wie nog meer :-) dus de Internationale groep te beginnen. Ik vind het echt super!

Boekentafel

En daar stonden we weer met onze boekentafel. Denk je dat het lente wordt... Is ook wel zo, maar dan moet je niet op het tochtigste hoekje van Rovereto staan waar tussen 8:00 en 13:00 een kwartiertje zon langskomt... Toch wel bikkelen... In februari had ik nog heet water voor thee meegenomen, maar nu niet, want het was tenslotte lekker in het zonnetje... Kouououououououd!

Met Massimo bij de boekentafel. Normaal ligt er een tafelkleed op de tafels, maar helaas waren we die deze keer vergeten...

De Trentinese (Trentinose, Trentiniaanse???) cultuur is afwachtend. Als men je niet kent, zullen ze niet zo gauw een praatje maken. Door geregeld met de boekentafel onze gezichten te laten zien, worden we herkend en lijken de mensen iets toeschietelijker te zijn. Men begint zelfs al te groeten :-) Klinkt misschien als een banaliteit, maar de reactie van een oudere dame geeft wel aan hoe vreemd dat is: Ik groette haar vriendelijk toen ze langs liep. Ze kijkt me aan, komt naar me toe en vraagt: "Maar kennen wij elkaar?" Het was zo ongewoon voor haar dat iemand die ze niet kent, haar groet!

We hadden op de boekentafel wat "Paasartikelen" liggen die iemand uit de kerk gemaakt had en die artikelen trokken mensen aan. Er was een mevrouw die helemaal weg was van een van de hebbedingetjes. Toen ze zich vervolgens realiseerde dat de boekentafel van een "niet-Katholieke kerk" uitgaat, wist ze niet hoe snel ze weg moest komen. We merken vaak dat er zulke reacties ontstaan als men hoort dat we een Evangelische kerk zijn. Er heerst een zekere vorm van angst voor het onbekende. Daarom proberen we er zoveel mogelijk gewoon "te zijn" en te laten zien dat wij gewone mensen zijn die van de Here Jezus houden.

Zo blijft het in Trentino steeds zoeken naar de juiste manier om mensen te benaderen. Het is moeilijk om de mensen duidelijk te maken, dat ook de Evangelische kerken Christelijke kerken zijn. Het gaat om Christus alleen, Hij is Heer! Als we Hem oprecht zoeken, dan maakt dat niet uit binnen welke kerkmuren we dat doen! Hij zal ons leiden!

Nederlands of Italiaans rijbewijs...?

Al een tijdje ben ik aan het proberen om erachter te komen of ik nou wel of niet mijn Nederlandse rijbewijs om moet wisselen voor het Italiaanse. Zoveel mensen, zoveel gedachten, maar uiteindelijk hebben ze me verteld dat er 2 mogelijkheden zijn:
1) ik houd mijn Nederlandse rijbewijs, maar er komt een Italiaanse stempel o.i.d. in om het "weer geldig" te maken.
2) ik ruil binnen een bepaalde tijd mijn Nederlandse rijbewijs om voor een Italiaanse.
Die 2e optie leek me heel plausibel en de eerste leek me een beetje raar. Maar eens in Nederland bij de RDW nagevraagd wat men in Nederland van die optie vindt. Het antwoord was heel kort eigenlijk: Op die manier zou mijn rijbewijs niet meer geldig zijn in Nederland. Handig ja, dat ze zulke opties aanbieden en er vervolgens niet bijzeggen dat er dan wel wat beperkingen zijn... (want dan zou mijn rijbewijs dus echt alleen maar in Italie geldig zijn!!! Foutje, bedankt...). Dan maar omwisselen. Maar dat gaat natuurlijk ook zomaar niet. Daarvoor moet eerst nog weer een medische keuring uitgevoerd worden, een hele stapel papieren ingevuld, een Italiaanse identiteitskaart aanvragen, omdat de Nederlandse pas daar niet voldoende voor is, etc. Gelukkig ben ik lang genoeg in Italie inmiddels om me daar niet meer druk om te maken. Uiteindelijk komt het altijd wel goed op een of andere manier :-)

De belastingdienst

Een van de grote vragen als je in het buitenland gaat wonen is: Moet ik belasting betalen en zo ja, waar? Als je een officieel werkcontract o.i.d. hebt, is de eerste vraag al gauw beantwoord, want dan moet je uiteraard belasting betalen. Anders is het met ons zendelingen die niet officieel onder contract staan... Maar de belastingdienst zal toch wel weten hoe dat in elkaar zit...?

Eerst maar eens met de Nederlandse belastingdienst gebeld. Na mijn verhaal aangehoord te hebben, zeiden zij wat ik ook al vermoedde, namelijk dat ik in ieder geval in Nederland geen belasting hoef te betalen, omdat ik geen Nederlands adres heb en niet voor een Nederlands bedrijf werk. Een telefoontje loste dus een deel van het probleem op.

Maar ja, dan bleef er nog wel het punt "Italie". Eens wat rondgevraagd en vaak kreeg ik de reactie dat ik het maar gewoon moest laten rusten, omdat er in Italie tenslotte heel veel mensen zijn die geen belasting betalen en dat wel zouden moeten. Dat is voor mij geen reden om het niet te doen als het wel zou moeten, want ik wil graag de dingen op legale manier doen. Goed, ik zit er uiteraard niet op te wachten om belasting te moeten betalen, maar als ik belastingplichtig ben, wil ik aan die plicht voldoen.

Dan maar eens een bezoekje brengen aan de Italiaanse belastingdienst (of in ieder geval iets wat daarop lijkt). Wachttijd was tamelijk lang, want voor de verandering werd er weer eens gestaakt. Maar goed, geduld is een schone zaak en zodoende heb ik uiteindelijk iemand te pakken gekregen die mij, naar ik hoopte, uitsluitsel zou kunnen geven. Ik heb mijn verhaal gedaan en keek de belastingdienstpersoon vol verwachting aan... Haar antwoord was: "Ik heb echt geen idee." Hé, dat was onverwacht! Zij dénkt overigens dat ik niet hoef te betalen, omdat mijn werk onder vrijwilligerswerk zou vallen of misschien in dezelfde categorie als van de priesters (hahaha :-), maar zeker was ze dus echt niet. Haar verdere reactie was: "Maar voor ze erachter komen dat je belasting zou moeten betalen, ben je ook alweer een paar jaar verder." Ja, dat kan wel zo wezen, maar ik wil niet een dikke belastingaanslag krijgen over een paar jaar... "Ach," zei ze, "zolang Berlusconi er is, zal dat niet zo'n vaart lopen."

Nou ja, eind van het liedje is, dat ik nu het provinciebestuur moet schrijven om de situatie uit te leggen en te vragen of ik uiteindelijk moet betalen of niet. We halen nog maar eens een keer diep adem en gaan dan verder met deze bureaucratische zoektocht. Iemand zal het antwoord toch wel weten? :-)

Mijn auto!

Zoals al eerder geschreven, is het uiteindelijk helemaal goedgekomen met het aanvragen van Italiaanse nummerborden e.d. Ik kan het niet laten om toch even foto's neer te zetten :-)

Nou, dit is 'm dus! Wel even wennen aan die witte nummerborden!

Om aan te tonen dat het toch echt om de auto van opa gaat ook een foto van de achterkant. Stickers van Limburg :-)

Aan de lange kant :-)

Vaak worden er opmerkingen gemaakt over mijn lengte en ik moet toegeven dat ten opzichte van veel Italianen ik ook wel wat aan de lange kant ben. Nu kwamen laatst mijn ouders een weekje op visite hier. Nou, we werden gewoon nagekeken! :-) (ik ben dan namelijk plotseling de kleinste!)

Mijn vader met een van de oudsten van de kerk.

. 

Dan maar een beetje bukken :-)

Italiaanse nummerborden!

Toen ik in januari terugging naar Italie, ben ik met de auto van opa gekomen, die hij aan mij heeft geschonken. Omdat ik geen Nederlands adres heb, kan ik niet een auto met Nederlandse nummerborden e.d. op mijn naam hebben staan en zodoende, moest ik voor vertrek uit Nederland naar de Rijksdienst Wegverkeer (RDW) om de auto officieel uit te voeren. Daar kreeg ik vervolgens exportnummerborden die 14 dagen geldig waren, zodat ik de auto naar Italie zou kunnen brengen. Nog even een verzekering regelen uiteraard en dat kon dan natuurlijk juist weer niet bij de ANWB in Heerenveen, dus moest ik tussendoor nog even naar Drachten ("gewone" autoverzekeringen verzekeren niet voor twee weken).
Dat was dus stap 1.

Zonder problemen ben ik met de auto in Italie gekomen. Daar was het zaak om zo snel mogelijk de officiele inschrijving van de auto te regelen, omdat ik na die 14 dagen na uitvoer de auto dus van de openbare weg af moest halen. Naar de Italiaanse RDW. Allemaal heel vriendelijk en ze hebben me uitgelegd welke documenten ik allemaal nodig had. O.a. een document van Citroen Italia dat deze auto echt een Citroen is met alle technische gegevens e.d. erbij. Die aanvraag duurt dan 4 weken... Nou ja, geduld is een schone zaak en ondertussen kon ik de documenten die ik uit Nederland mee had genomen vertalen, want die documenten waren alleen maar in het Nederlands, Engels, Duits en Frans, dus dan is het toch logisch dat ik ze even in het Italiaans moet vertalen... (NOT!!!). Vervolgens met die vertalingen naar een kantonrechter die ze goed moest keuren. In de praktijk komt dat neer op een paar stempeltjes om het officieel te maken (en natuurlijk de kosten die daarbij komen). Ik moest vervolgens officieel zweren dat ik de documenten juist vertaald had...
Dat was dan stap 2 (met allemaal substapjes).

Vervolgens met een dikke stapel papieren weer terug naar de Italiaanse RDW. Op de papieren moest eigenlijk ook een factuurdatum en contractdatum komen te staan, maar omdat opa mij die auto gegeven heeft, had ik dat niet. Wel had ik een verklaring van opa dat hij mij die auto gegeven heeft. Vervolgens alle papieren daar ingeleverd voor controle en ik moest me in hetzelfde gebouw melden bij een loket die me alles zou geven voor de betalingen die ik nog moest doen. Ook gaven ze me nog een formulier om in te vullen. Daar ontstond toen een klein probleempje. De "verkoper" moest namelijk dat formulier tekenen. Dat zou dan opa zijn, want hij was de vorige eigenaar, maar op 31 januari is opa helaas overleden...
Niemand bij de RDW wist eigenlijk hoe dat "probleem" op te lossen. Dan maar naar de instantie waar de auto uiteindelijk ingeschreven moet worden (PRA, geen idee eigenlijk waar die afkorting voor staat). Daar dus maar heen gegaan en gevraagd wat ik moest doen. Ondertussen biddend dat er een oplossing zou komen, want als de auto uiteindelijk als erfenis zou worden gaan gezien, zouden er nog best wat bureaucratische gevolgen bij kunnen komen. De PRA zei echter: "Laat maar iemand tekenen, dat controleren we toch nooit." Prijs de Heer!
Dat was stap 3.

En dan maar afwachten of bij controle door de RDW echt alle papieren in orde zouden zijn. En ja, toen kreeg ik een telefoontje dat het allemaal in orde is. Gisteren ben ik dus wederom bij de RDW geweest en heb ik het kentekenbewijs en de nummerborden gekregen!
Dat was stap 4.

Dan natuurlijk achter een verzekering aan. Gelukkig heb ik daar hulp bij gehad van iemand van de kerk, die me op de meest voordelige verzekering heeft gewezen. Blijft een dure business, omdat ik nog nooit een autoverzekering heb gehad (jaja, dit is mijn eerste autootje :-) en dus geen schadevrije jaren kan aanvoeren. Een dezer dagen krijg ik de verzekeringsbescheiden en kan ik dus weer de weg op!
Stap 5a

En stap 5b is dan natuurlijk om de belasting te betalen. Dat ging gelukkig vanochtend helemaal zonder problemen. Ik kan de auto dus bijna weer gebruiken en dat is geweldig, want 3 of 4 avonden in de week moet ik naar Trento voor vergaderingen en bijeenkomsten en zonder auto kan ik daarna dan niet maar naar huis. Ik voel met gezegend met mijn mooi autootje en prijs de Heer dat de bureaucratische stappen geen problemen hebben opgeleverd!

Ik moet de nummerborden nog even op de auto laten zetten en als dat gebeurd is, zal ik een foto hier op mijn blog zetten (ik moet wel zeggen, dat ik de gele Nederlandse nummerborden wel mooier vind!).

Boekentafel

En daar stonden we dan zaterdagochtend bij een temperatuur rond het vriespunt. Al voor achten waren Massimo en ik in de weer om alles klaar te krijgen voordat de winkels open zouden gaan. Dat lukte niet helemaal, maar wel bijna :-) Probleem is: als het zo koud is dan gaan de Italianen niet lekker de stad in. De eerste tijd was er dan ook maar weinig volk op de been en dus weinig kansen om mensen aan te spreken.

Ons team was nog versterkt door een derde persoon, Salvatore, die in de gevangenis van Trento werkt. Verschillende mensen die hij heeft leren kennen terwijl ze gevangen zaten, zijn langsgekomen en Salvatore heeft uit kunnen leggen waarom we daar staan, wat ons doel is, Wie onze Opdrachtgever is. Een van hen heeft ook aangegeven graag een keer de kerkdienst te willen bezoeken.

Er kwam een vrouw langs van rond de 60. Meer dan een uur heeft ze daar bij ons gestaan, omdat ze gewoon even haar verhaal wilde doen. Vorig jaar is haar dochter op 35-jarige leeftijd overleden en dat gemis regeert haar leven. Ook zij heeft aangegeven wel een keertje naar de kerkdienst te willen komen.

Zo waren er verschillende mensen geinteresseerd om eens tijdens de kerkdienst te komen kijken. Komende zondag hebben we de maandelijkse kerkdienst in Rovereto. Laten we bidden dat deze mensen de vrijmoedigheid zullen nemen om werkelijk te komen!

Veritaliaanst of verontnederlandst?

Zouden deze woorden bestaan in het Nederlands? Als ze er niet zijn, zouden ze er wel moeten komen, want zo voel ik me af en toe wel...! Ik ben drie maanden in Nederland geweest en af en toe merkte ik toch dat ik al een aantal jaren niet meer daar woon en de taal minder vaak spreek. Zo krijg ik geregeld te horen dat ik Nederlands praat met "de italiaanse zangerigheid", moet ik geregeld naar een woord zoeken (dat ging na een tijdje wel weer beter, moet ik zeggen) en weet je wat "impegnatief" betekent? Is volgens mij toch echt een Nederlands woord, maar het blijkt niet te bestaan... (komt van het woord "impegnativo", arbeidsintensief). Verder hoorde ik laatst een christelijke cabaretier. Was echt heel leuk en we hebben erg gelachen, maar hij maakt een grapje wat bij mij een beetje in het verkeerd keelgat schoot. Iedereen lachen en ik vond het dus even niet zo leuk. Later hoorde ik, dat er een heel verhaal achter die grap schuilging over een rel binnen Christelijk Nederland. Met die achtergrond informatie erbij, was het inderdaad wel grappig :-)

De moderne communicatiemiddelen...

En toen was het dan zover en nam ook ik de stap om een blog te beginnen (we moeten tenslotte met onze tijd meegaan en met de moderne communiatiemiddelen zijn Italie en Nederland nog dichterbij elkaar :-)

Geregeld zal ik een stukje schrijven om jullie op die manier een kijkje te geven in het Italiaanse leven.

Zou het dan echt zo zijn dat er meer is in Italie dan pizza en pasta?