Het verhaal van het Italiaanse abonnement en de Nederlandse credit card

Het begon vanochtend toen ik bij de post een rekening van mijn Italiaanse mobiele-telefoon-abonnement vond. Beetje vreemd, want in de 18 maanden dat ik dat abonnement heb, werd alles direct via mijn credit card van mijn Nederlandse rekening afgeschreven. Oh ja, deze maand had ik een nieuwe kaart gekregen en twee weken terug ook al gebeld om dat nieuwe nummer door te geven. Nog maar weer eens even met die gezellige organisatie bellen dan.

"Wilt u ... kies 1, wilt u ... kies 2," etc. Na een aantal minuten proberen het goede antwoord te kiezen op alle keuzen die ze maar bieden, kreeg ik dan toch eindelijk iemand aan de lijn. Het probleem uitgelegd. "Ik ga het even voor nu nakijken." Terwijl hij aan het kijken is, krijg ik een geweldig stukje muziek te horen (NOT). En daar is de aardige man weer terug en ik ben ook nog steeds heel aardig, want de oplossing ligt binnen handbereik. "Er staat dat u de rekening via een acceptgiro wilt betalen." "Pardon? Ik heb juist twee weken terug gebeld om het nieuwe nummer door te geven, omdat ik dat juist NIET wil." (als ik via internet betaal of naar de bank of het postkantoor ga, komen er altijd een paar euro transactiekosten bij!) "Sorry mevrouw, dan voer ik het nieuwe nummer even in. Kunt u me de eerste zes cijfers even geven?" Braaf als ik ben, doe ik dat, want er is immers nog steeds hoop op een goede afloop. Even blijft het stil aan de andere kant. "Sorry mevrouw, deze kaart wordt niet geaccepteerd." Nu ben ik even stil. "Niet geaccepteerd? Waarom niet? Het is nog dezelfde kaart als voorheen alleen het nummer is veranderd." "Nee mevrouw, dat kan niet, ook de vorige kaart konden we niet accepteren." Nu begin ik toch wel een beetje kriegel te worden. Hoezo dat kan niet? 18 maanden lang heb ik de rekening zo betaald en er geen omkijken naar gehad en dan gaat zo'n typ daar me een beetje zitten vertellen dat dat niet kan. "Nee mevrouw, er is geen overeenkomst tussen uw bank en onze organisatie. Heeft u ook een andere kaart?" "Nee meneer, hoeveel credit cards denkt u dat ik heb?" (nou ja, ik heb er nog wel een, maar die moet opgeladen worden en dan moet ik daar vervolgens weer transactiekosten voor betalen. Bovendien vind ik het irritant om overal geld op te hebben staan, en deze kaart wordt ALTIJD geaccepteerd!) Toch iets minder lief aan de telefoon, hebben we dit gesprek afgesloten.

Een beetje gepikeerd hang ik op. Dan maar even de bank in Nederland bellen om te vragen hoe dat nou kan. Zonder weer een quiz te hoeven doen, krijg ik direct een medewerker te spreken (is maar goed ook, want voor dit telefoontje moest ik wél betalen, gelukkig is er skype, dat scheelt weer :-) Geen idee hoe dat nou kan en in Italië zouden ze in principe de kaart moeten accepteren. Er zijn inderdaad andere Italiaanse organisaties die gewoon mijn nummer hebben ingevoerd en de automatische incasso gaat daar zonder problemen verder. Alleen deze belclub die waarschijnlijk een van de grootste is in Italië kan er dan plotseling niks mee... Mij wordt meegedeeld dat het verhaal van "de overeenkomst" geen hout snijdt, maar dat zij verder niet weet waar dit probleem door veroorzaakt wordt (en ze bedankt me heel vriendelijk voor het bellen).

Nog maar een keer de mobiele-foon-club gebeld (dat nummer is toch gratis ;-) Gelukkig wist ik de antwoorden van de meerkeuzevragen nog en kreeg ik tamelijk vlot iemand aan de lijn. Iemand anders en dat gaf me weer een beetje moed. Nieuwe persoon, nieuwe inzichten. Weer het probleem uitgelegd. Zij ging ook weer proberen om het nummer in te voeren, maar wederom dus hetzelfde verhaal. FRUSTRATIE! De grootste frustratie kwam nog wel voort uit het feit dat "zij" daar aan de telefoon niet zelf na ging denken, maar direct vroeg aan "hij" die ik eerder al aan de telefoon had gehad. Nee, zo kom je ook niet op nieuwe oplossingen...

Er rest mij dus niks anders op dit moment dan toch maar naar het postkantoor te lopen om de rekening te gaan betalen en de extra kosten die daar dan bij komen... Maar lieve mensen van de belclub, jullie moeten echt niet denken dat ik mijn contract bij jullie ga verlengen als jullie mijn credit card niet accepteren... En al helemaal niet als jullie zeggen dat jullie eerder dergelijke kaarten ook niet accepteerden! Kijk jullie administratie nog maar eens een keer na en licht jullie systemen door!

En zo ging er weer bijna een uur voorbij om uiteindelijk niks verder te zijn gekomen dan aan het begin van de belcyclus. Dag allemaal, ik ben naar het postkantoor...

Weer een bijzondere ontmoeting

Al vaker heb ik geschreven over op zichzelf niet direct aangename situaties maar waaraan dan plotseling toch weer een bijzondere draai wordt gegeven. Afgelopen week gebeurde dat weer.

Donderdag ben ik naar het ziekenhuis van Trento gegaan voor een ingreep aan de littekens die ik heb overgehouden van vorige ziekenhuisopnames en waar ik nog steeds last van had. Daar lig ik op de operatietafel ... De chirurg was bezig met wat hij moest doen en met z'n drieën raken we zo aan de praat: ik, de chirurg en een verpleegkundige. Voor hen was het een manier om mij af te leiden van hetgeen de chirurg aan het doen was; ze stelden de vraag: "Wat is nou die Chiesa Evangelica van jullie?" Voor mij was het een deur die openging om te kunnen getuigen :-)

Zo werd het uiteindelijk een heel leuk gesprek en werd het toch nog (relatief ;-) gezellig. Het mooiste was uiteindelijk dat de verpleegkundige zei dat ze tegenover de zaal van onze kerk woont en graag een keer langs wil komen!

De kamer waar ik kwam te liggen was wel een stukje verwijderd van de operatiezaal, maar 's middags kwam ze na haar dienst nog even bij me langs om te groeten. Voor mij een teken dat ze het gesprek echt leuk heeft gevonden en dat ze echt geïnteresseerd is.

Vrijdag mocht ik gelukkig weer naar huis, maar helaas heb ik haar niet meer gezien. Wat een heerlijkheid om te weten dat de Here God niet loslaat het werk dat Zijn hand begon! Ik ben ervan overtuigd dat Hij, ook in het ziekenhuis van Trento, aan het werk is! :-)