maandag 31 januari 2011

Ik blijf me verbazen... Maar toch houd ik van dit land :-)

Tijdens de laatste controle in het ziekenhuis afgelopen december, heb ik direct een afspraak gemaakt voor de volgende controle die werd vastgelegd voor 11 februari. De secretaresse zei er wel bij dat ze niet zeker weet of mijn "eigen" cardioloog er dan is of een van zijn collega's, maar daar moest ik dan nog maar even over bellen tegen die tijd. Ik vond 24 januari wel "tegen die tijd", dus belde ik de secretaresse op. "Nee," zei ze, "ik heb de roosters voor februari nog niet." Arme doktoren die op 24 januari nog niet weten wanneer ze in februari moeten werken... Maar goed, ze zei dat ik 31 januari nog maar eens terug moest bellen. Dus... Vandaag heb ik weer gebeld. Wie schetst mijn verbazing dat ze nog steeds niet de roosters voor de maand februari hebben! Alleen het rooster voor deze week is bekend... De mededeling was dus dat ik komende vrijdag nog maar weer eens terug moet bellen. Zullen ze het dan wel weten? Zal ze weer zeggen dat ik een paar dagen later terug moet bellen? Of kom ik daar 11 februari en is er geen dokter, omdat niemand weet wie wer moet werken? :-)
Ik blijf me verbazen over hoe zaken hier georganiseerd zijn... En toch is mijn conclusie steeds weer dat ik ontzettend veel van dit land houd!

zaterdag 22 januari 2011

Boekentafel

En koud dat het was vanochtend...! Maar daar stonden we dan weer met de boekentafel in het centrum van Rovereto. De laatste keer was ruim 2 maanden geleden, want verschillende keren hebben we geen boekentafel kunnen houden in verband met het slechte weer. Vandaag was een stralende dag: mooie blauwe lucht en een heerlijke zon, maar met temperaturen rond het vriespunt en een koude wind. En ja, de zon was er dus wel, maar het plein waar wij stonden lag (natuurlijk) in de schaduw.

Door de kou waren er niet zo heel veel mensen op straat. In de 1 1/2 jaar dat ik nu hier in Rovereto ben, heb ik wel gemerkt dat het voor de Trentini erg moeilijk is om met onbekenden in gesprek te gaan. Daarentegen als ze je kennen, sluiten ze je in hun hart. Afgelopen maanden heb ik erg veel mensen mogen leren kennen en ik hoopte dan ook dat ik verschillende van hen zou mogen zien. De tijd ging voorbij. Af en toe kwam er iemand nieuwsgierig bij de tafel kijken en hadden we even gelegenheid om te praten, maar geen bekende gezien. Wederom heb ik  de Heer gedankt voor alle mensen die ik afgelopen maanden heb leren kennen en gebeden of ik misschien een van hen daar op dat moment zou mogen ontmoeten. De Here God beantwoordt gebeden, want niet veel later, zag ik een jongen aan komen die ik dus ken. Wat een bemoediging! We raakten aan de praat en het was goed! Prijs de Heer!

Aan het einde van de morgen waren we verkleumd van de kou, maar het was de moeite waard! We zien wel uit naar de lentemaanden :-)

Daar ben ik weer!

Is het alweer ruim 2 maanden geleden dat ik geschreven heb...! Mensen die mij kennen weten wat er allemaal gebeurd is en daar zal ik dan verder ook niet over uitwijden. Ik wil alleen maar zeggen dat ik weer steeds meer mijn taken en verantwoordelijkheden aan het oppakken ben en dus ook weer wekelijks mijn blog zal gaan bijhouden.