"We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan..." Herinner je je dit lied van Herman van Veen? We zijn allemaal zo druk. We hebben nergens meer tijd voor. Er is zoveel te doen en de maatschappij vraagt zoveel van ons, dat we uitgeput op de bank neervallen als we eindelijk klaar zijn. Zo, even een momentje voor onszelf. Geen zin om problemen van anderen aan te horen of gewoon maar aan anderen te denken...
Zo gaat het velen van ons toch tegenwoordig? Vaak gaat het mij zo in ieder geval. Gaan, gaan, gaan. Doen, doen, doen. En ondertussen rennen we voorbij aan de noden van de mensen om ons heen. Gewoon omdat we simpelweg de rust niet nemen om écht naar onze naasten kijken. "Hoe gaat het?" "Goed hoor." "Oké, mooi zo!" En we rennen verder en staan er niet bij stil, dat deze persoon alleen maar "goed hoor" heeft gezegd, omdat we er nauwelijks meer aan gewend zijn dat er iemand echt geïnteresseerd is in wat ons bezighoudt...
Ben ik te negatief? Misschien wel. Sommige mensen zijn er echt heel goed in om écht naar anderen te luisteren en écht tijd voor hen te nemen. Ik probeer dat ook, al ren ik door drukte nog wel eens aan de noden van anderen voorbij en neem ik niet de tijd om écht te luisteren. Maar vaak kan het al in de kleine dingen zitten. Een mailtje, een knipoog, een smsje, etc. Het hoeven niet eens beslist urenlange gesprekken te zijn...
Hiervan werd ik me vorige week weer bewust. Er is een jong stel dat bij ons in de gemeente komt. Hij moest een kleine operatie ondergaan. Uiteraard gebeden in de dienst en na de dienst nog even extra de hand gedrukt. Ik bedacht dat ik de ochtend na de operatie maar even een smsje moest sturen. Nou bedenk ik dat soort dingen wel vaker, maar, inderdaad door drukte, schiet dat er dan nog wel weer eens bij in. Deze keer niet. Dus de ochtend na de operatie heb ik een smsje aan haar gestuurd met de vraag hoe het gegaan was en dat ik voor hen aan het bidden was.
De zondag erna toen we elkaar weer zagen. Heeft ze me hevig geëmotioneerd begroet. De operatie was goed gegaan, dat was niet de oorzaak van de emotie. De oorzaak van haar emotie was wél dat kleine smsberichtje dat ik haar gestuurd had...
Betrokkenheid kan zitten in de kleine dingen. Wat een vreugde en een troost een klein berichtje al kan zijn. En hoeveel tijd heeft het gekost? De vreugde die ik in hun zag om dit kleine gebaar... Is dan toch zeker de moeite waard?!
Ik heb me voorgenomen om meer tijd te nemen voor dit soort dingen.
