De boekentafel die niet was, maar toch tot zegen werd...

Zaterdagochtend. Wekker gaat om 7:15. Neeee, ik heb geen zin om op te staan. Het is nog donker buiten en het idee om de hele ochtend buiten te staan voor de boekentafel, is ook niet echt een stimulans om me uit bed te krijgen... Nog maar heel even blijven liggen, maar om 7:30 schalt de wekker onverbiddelijk. Ik sleep mezelf uit bed en na een espressootje ziet de wereld er alweer heel anders uit.

Om 8:20 ga ik de deur uit. Bewegend valt de frisheid ook nog wel mee en ik vind het eigenlijk maar overdreven die mensen met mutsen op en handschoenen aan! Meestal als ik in de buurt van het plein kom waar de boekentafel is, hoor ik al het gerommel met buizen e.d. van de partytent die we gebruiken, maar dit keer niet. De broeder zal wat vertraagd zijn en zal zo wel komen.

Terwijl ik sta te wachten komt D. langs. Hij werkt in de winkel schuin onder mijn appartement. We raken aan de praat. Eerst over allerlei dagelijkse dingen, maar langzamerhand verandert het onderwerp en praten we over de Waarheid. Wat is de Waarheid? Hoe weet je wat de Waarheid is? Hij zegt dat iedereen zijn eigen waarheid heeft en dat hij wel denkt dat er 'iets meer is', maar hoe je dat dan noemt, maakt niet uit. Die keus wil hij in het midden laten. Ik vertel hem, dat God mijn Vader is en Hij heel graag Vader genoemd wil worden ook, dat ik deel uitmaak van Zijn gezin. Verder vertel ik D. dat niet kiezen ook een keus is, waarop hij reageert met: "Dat kiezen komt nog wel een keer."

Door die opmerking komen we op een ander punt, namelijk de terugkomst van Jezus. "Als Jezus vandaag terug zou komen, weet ik zeker, dat ik naar de hemel ga," zeg ik, "niet door mijn verdienste, maar door geloof, door Zijn genade." D. zegt dat de Here God hem vast ook wel binnen zal laten, want hij is van goede wil en dan zal Hij toch wel wat door de vingers zien. Dit is de open deur om het Evangelie van Jezus uit te leggen. Hij vergeeft onze zonden als we in Hem geloven. Hij is de weg tot God. D. luistert en reageert met: "Maar in de kerk zeggen ze iets heel anders." (dat is: in de katholieke kerk) Ik zeg dat het niet gaat om wat mensen zeggen, maar om wat God zegt en dat kunnen we lezen in Zijn Woord!

Dan moet D. weg, want de winkel gaat bijna open. Hij zegt dat we binnenkort nog wel eens door zullen praten hierover!

Vervolgens bel ik de broeder van de boekentafel en hij zegt me dat hij ziek is en niet komt, maar me vanochtend vroeg een smsje heeft gestuurd. Dat smsje is nooit aangekomen en eigenlijk heb ik dus 40 minuten voor niks staan wachten. Voor niks? Nee, dat is niet waar. Het was een goed gesprek met D. en ik geloof zeker dat de Here God doorwerkt in zijn leven (en heeft gezorgd dat het smsje niet aan is gekomen :-). Laten we voor hem bidden!

Zo werd de niet gehouden boekentafel tot zegen!

Een onverwacht positief woord

Bij de maandelijkse boekentafel in het centrum van Rovereto krijgen we nog wel eens wat vreemde reacties. Vorig jaar zomer kwam er een lange man langs die bijna agressief werd, toen hij begreep wie wij waren, want de enige ware kerk is immers de katholieke kerk. Jammer dat hij zo fel reageerde, want daardoor was het niet mogelijk om met hem in gesprek te komen.

Bij bezoekjes in Nederland heb ik vaak over deze situatie verteld, omdat het me erg geraakt had en veel mensen hebben voor deze man gebeden. Iedere keer als ik de man op straat tegenkwam, had ik een beetje de neiging om hem te ontlopen, ondanks dat ik wist dat de Here God ook van deze man houdt!

Waarom nu dit verhaal? Vorige week was ik aan het hardlopen. Ik sloeg een hoek om en zag dat hij eraan kwam. Ik kon moeilijk rechtsomkeert maken, dus dat deed ik dan ook niet, maar mijn hartslag ging toch wel een beetje omhoog. Toen we vlakbij elkaar waren, zei hij: "Brava, fai bene!" (Goed zo, dat gaat goed!) Ik was een beetje verbaasd van deze positieve woorden. Nee, tot een gesprek is het nog niet gekomen, maar het eerste positieve contact is toch wel gelegd! Zouden jullie willen (doorgaan met) bidden voor deze man!

In de schoot geworpen

Steeds weer zijn we op zoek naar nieuwe manieren om in contact te komen met de bevolking van Rovereto. De beste manier is dan natuurlijk om uit te vinden wat de belevingswereld van de mensen is en vervolgens te proberen om via een vereniging of activiteit deel uit te gaan maken van die wereld.

Veel kerken in Italië gebruiken 'cursussen Engels ' als middel om met de mensen in contact te komen, omdat velen toch wel graag Engels willen leren. Ook in de kerk van Rovereto heb ik dat al wel eens voorgesteld, maar omdat de provincie gratis cursussen Engels geeft, is dat idee er toen 'niet doorgekomen'.

Afgelopen voorjaar echter kwam via via (van een niet-Christen aan een zuster van de kerk) de vraag bij mij terecht of we ook cursussen Engels geven, want er zouden in ieder geval vijf mensen (van buiten de kerk) geïnteresseerd zijn. Daar hoefde ik natuurlijk geen moment over na te denken. Ja hoor, we organiseren ook cursussen Engels. Deze mogelijkheid die ons in de schoot geworpen werd, wilden we niet aan ons voorbij laten gaan.

In mei zouden we beginnen, maar om verschillende redenen ging dat niet door. In juni dan, maar wederom waren er problemen. Maar in september zijn we dan eindelijk van start gegaan. De deelname gaat onze verwachtingen te boven, want in totaal hebben we nu een groep van TWAALF mensen die wekelijks in de kerkzaal samenkomen om Engels te leren. Van die twaalf zijn er elf niet-kerkelijken en een zuster van de kerk van Rovereto. De lessen staan onder leiding van een Engelse uit de kerk van Trento en ik fiets er een beetje tussendoor met extra hulp en de technische zaken.

We zijn nu vier keer bij elkaar gekomen en we zien echt grote zegen. De groep kan het goed samen vinden en er komen vanuit de groep voorstellen om samen dingen te gaan ondernemen. Ik had al wel wat activiteiten in gedachten, maar ik dacht dat het nog te vroeg zou zijn om ze voor te stellen. Afgelopen maandag kwam de groep dus al met die ideeën :-)

Wat een geweldige manier om vriendschappen op te bouwen en ik ben ervan overtuigd dat de Here God deze vriendschappen gaat gebruiken! Zouden jullie voor deze mensen willen bidden?

De priester en het VVV-kantoor

Tegen de middag ging ik met iemand een kopje koffiedrinken op een terrasje. Die melding is op zich natuurlijk geen blog waard, ware het niet dat er naast het terrasje een formaliteit plaats ging vinden. Het nieuwe VVV-kantoor werd daar geopend. Nog steeds geen schokkende gebeurtenis. Voor de deur staan twee jonge dames met een lint in de kleuren van de Italiaanse vlag, een andere dame met een glimmend dienblad met een schaar en er worden diverse speeches gehouden (o.a. door de burgemeester). Al die mensen in hun nette pakjes, de hoogste officieren van de politie, etc.en vele belangstellenden staan allemaal netjes te knikken en te applaudisseren. Wij vanaf ons terrasje aanschouwen het spektakel en genieten van ons kopje koffie en van het lekkere najaarszonnetje.

En dan eindelijk gaan de mannen het lint doorknippen. Kennelijk geen makkelijke actie, want er zijn drie personen nodig om dat voor elkaar te krijgen. De deuren van het nieuwe VVV-kantoor gingen open. Ik verwachtte dat op dat moment de ceremonie wel afgelopen zou zijn, want open is toch open. Maar nee, de deur ging open en daar kwam een priester! Daar ter plekke werd er een mini-mis gehouden! Ik heb niet precies kunnen horen wat er gezegd werd, maar uiteindelijk werd er en masse een kruisteken geslagen. Daar voor het VVV-kantoor. Allemaal tegelijk. Indrukwekkend...

Hierin komt toch duidelijk weer naar voren hoe het dagelijks leven hier met de katholieke kerk verweven is. Als er in Nederland een VVV-kantoor geopend wordt, dan komt er vast geen priester of dominee aan te pas!