BEDANKT ALLEMAAL!

Op 22 oktober gingen vele helden op stap voor de ECM-StepRace! Mijn helden waren (en zijn nog steeds ;-) Rob, Harreld, Jonathan en Jiska. Zij hebben tot "spierpijns toe" gestept en dat heeft uiteindelijk een heel mooi eindbedrag opgeleverd! Hierdoor is een stukje van het begrotingsgat gevuld en daar ben ik natuurlijk heel blij om!

Dus... Nogmaals dank aan de steppers, helpers, sponsoren en iedereen die maar betrokken was om voor vele zendingswerkers in Europa wat extra geld bij elkaar te brengen!

(De foto's van deze presentatie heb ik uiteraard niet zelf gemaakt, maar komen van Rose! Dank!)

Het verhaal van de verwarming...

Toch wel fijn om centrale verwarming te hebben, denk je dan... Als het dan na een heerlijk, warme zomer kouder gaat worden, dan doen we gewoon de verwarming aan. In theorie klinkt dit heel leuk, maar in praktijk gaat het niet helemaal op...

Wat is het probleem: De verwarming is gecentraliseerd voor heel het appartementencomplex waar ik woon en ik kan dus niet zelf beslissen wanneer de verwarming aan te doen en wanneer niet. Het zijn bepaalde uren van de dag dat de verwarming aan is in de winter. Nou ja, dat moet dan maar, veel keus heb ik niet.

Vorig jaar heb ik dus gewoon gewacht tot de verwarming aan werd gedaan een keertje ergens rond half oktober. Ondertussen zat ik al dagenlang met een dekentje achter de computer en als ik het té koud kreeg, dan nam ik een douche om weer op te warmen. Beetje belachelijk als je thuis bent natuurlijk, maar ja het was 17 graden binnen overdag. Toen ik dit vervolgens tegen de beheerder zei, vroeg hij waarom ik niet eerder aangegeven had dat het zo koud was binnen, dan had hij eerder de cv aangedaan.

Met dat idee in mijn hoofd begon ook dit jaar de maand oktober. Het was nog heerlijk weer, dus niemand die verwarming nodig had. Echter, sinds vorige week zijn de meer herfstachtige temperaturen gearriveerd. Overdag in de zon kan het misschien dan nog wel lekker zijn, maar de zon is niet meer sterk genoeg om mijn appartement op te warmen. Gevolg: 16 graden binnen. Als je dan achter je computer zit, wordt het op een gegeven moment toch wel heel erg koud hoor. Ik wilde niet ongeduldig zijn, dus ik heb een paar dagen gewacht met de verwachting dat de verwarming wel gauw aangedaan zou worden. Tot op heden nog niks, dus dan maar de beheerder bellen. Ik heb hem het hele verhaal voorgelegd. Zijn reactie was: "Maar we willen graag energie besparen, dus ik moet even aan de andere bewoners vragen of zij de verwarming ook al aan zouden willen." Pardon? Ik snap dat we energie willen besparen (en om de kosten zou ik graag de verwarming uit willen laten), maar ik werk veel thuis en dan is 16 graden te WEINIG. Komende dagen wordt het buiten kouder, dus binnen oooooooook.

Dus, dan maar met een dekentje op achter de computer, ieder half uur een hete kop thee en hopen op betere tijden... :-)

En wat kunnen wìj doen?

In de titel van deze blog wordt een vraag gesteld die ik mezelf vele malen gesteld heb in de afgelopen maanden: "Wat kunnen wìj doen?" Ongetwijfeld heb je op het nieuws gezien hoe duizenden mensen uit Tunesië en Libië naar Italië kwamen op zoek naar een veilige plek om te wonen. Op de vlucht voor onlusten en bedreigingen... Wat zou ik doen als ik in hun situatie zat? Waarschijnlijk ook in uiterste wanhoop een bootje nemen en maar hopen dat je in het land waar je aankomt binnengelaten wordt...

De vluchtelingen kwamen in het zuiden van Italië aan, maar zijn in de afgelopen maanden naar verschillende plekken in Italië gebracht. Ook hier iets ten zuiden van Rovereto hebben we een groep. En die mensen zitten daar maar te zitten. Ze spreken de taal niet, hebben geen werk, etc. Ik zie ze op straat lopen en vaak spreken ze me aan. Ze willen werk, ze willen geld, ze willen hun leven weer opbouwen... Maar het zijn er zoveel... Hoe vaak gebeurt het dat we, niet wetend waar te beginnen, maar niks doen...

En dan komt er in de kerk een jonge man binnen, genaamd P. Ook hij heeft samen met zijn vrouw moeten vluchten uit Libië. Een paar maanden geleden is hun huis gebombardeerd waarbij hun 5-jarige zoontje is omgekomen. Zijn vrouw is nu zes maanden zwanger. Als hij zijn verhaal vertelt, krijg ik echt kippenvel. Plotseling krijgt die hele grote, naamloze groep vluchtelingen een gezicht. Het komt dichterbij.

En weer stel ik mij de vraag: Wat kunnen wìj doen? Nee, we kunnen niet voor al die mensen zorgen, maar we zullen doen wat we kunnen en dat is op dit moment heel praktisch door P. en zijn vrouw bij te staan. Hoe lang ze hier zullen blijven? Dat weten we niet en dat weten ze zelf ook niet, maar we willen ons best doen om hen bij te staan waar we kunnen. Dàt kunnen wij doen! Prijs de Heer!