In de titel van deze blog wordt een vraag gesteld die ik mezelf vele malen gesteld heb in de afgelopen maanden: "Wat kunnen wìj doen?" Ongetwijfeld heb je op het nieuws gezien hoe duizenden mensen uit Tunesië en Libië naar Italië kwamen op zoek naar een veilige plek om te wonen. Op de vlucht voor onlusten en bedreigingen... Wat zou ik doen als ik in hun situatie zat? Waarschijnlijk ook in uiterste wanhoop een bootje nemen en maar hopen dat je in het land waar je aankomt binnengelaten wordt...
De vluchtelingen kwamen in het zuiden van Italië aan, maar zijn in de afgelopen maanden naar verschillende plekken in Italië gebracht. Ook hier iets ten zuiden van Rovereto hebben we een groep. En die mensen zitten daar maar te zitten. Ze spreken de taal niet, hebben geen werk, etc. Ik zie ze op straat lopen en vaak spreken ze me aan. Ze willen werk, ze willen geld, ze willen hun leven weer opbouwen... Maar het zijn er zoveel... Hoe vaak gebeurt het dat we, niet wetend waar te beginnen, maar niks doen...
En dan komt er in de kerk een jonge man binnen, genaamd P. Ook hij heeft samen met zijn vrouw moeten vluchten uit Libië. Een paar maanden geleden is hun huis gebombardeerd waarbij hun 5-jarige zoontje is omgekomen. Zijn vrouw is nu zes maanden zwanger. Als hij zijn verhaal vertelt, krijg ik echt kippenvel. Plotseling krijgt die hele grote, naamloze groep vluchtelingen een gezicht. Het komt dichterbij.
En weer stel ik mij de vraag: Wat kunnen wìj doen? Nee, we kunnen niet voor al die mensen zorgen, maar we zullen doen wat we kunnen en dat is op dit moment heel praktisch door P. en zijn vrouw bij te staan. Hoe lang ze hier zullen blijven? Dat weten we niet en dat weten ze zelf ook niet, maar we willen ons best doen om hen bij te staan waar we kunnen. Dàt kunnen wij doen! Prijs de Heer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten