Op 6 januari was het acht jaar geleden dat ik naar Italie verhuisde. Wat een bureaucratie kwam daar bij kijken. Ten eerste in Perugia op de Universiteit voor buitenlanders. Via de universiteit was dat verder geen probleem. Lastiger was vervolgens de verhuizing naar de Bijbelschool in Rome, omdat het officieel niet mogelijk was om in de Bijbelschool te wonen (vraag me niet waarom). Uren heb ik daar in het postkantoor gestaan tussen de Koreanen, Chinezen, Amerikanen en andere mensen van buiten de EU. Als ik dan aan de beurt was, was ik ook zo klaar, want voor EU-burgers was het verder niet zo'n probleem. Ik had een paar handtekeningen van het echtpaar waar ik officieel woonde en daar was de kous mee af.
In 2007 is de wet veranderd en hoeven EU-burgers dat niet meer allemaal te hebben en zijn we vrij om ons te vestigen in het EU-land van onze keuze. Toen ik naar Rovereto verhuisde in 2009 heb ik daar dus eigenlijk nooit meer over nagedacht. Het inschrijven in de gemeente was toen wat lastig omdat er dan naar een werkcontract gevraagd wordt en dat heb ik niet. Uiteindelijk heb ik de inschrijving voor elkaar gekregen omdat ik zelf op internet de informatie had gevonden dat als je kunt aantonen een bepaald minimum bedrag op je rekening te hebben, ze je moeten accepteren. Natuurlijk heb ik dat, want ondanks dat ik geen werkcontract heb, krijg ik wel iedere maand geld binnen via giften. Bij de inschrijving was toen alles voor elkaar en kreeg tevens mijn Italiaansde identiteitskaart (alleen geldig in Italie; heeft niks met staatsburgerschap te maken).
Zo is het jaren goed gegaan, maar vorige week kreeg ik een kaartje in de bus van de gemeente of ik mijn "attestato di soggiorno di regolarità" wilde komen laten zien. Wattuh? Nee, ik had ook geen idee wat dit dan was. Iets als een verblijfsvergunning... Maar eens even gaan informeren. Direct maar wat belastingzegels meegenomen, want als ik een document moest laten maken, dan zouden die er ongetwijfeld op moeten en tevens maar weer uitdraaien van mijn bankrekening. De man met wie ik sprak was zeer verbaasd dat ik al sinds oktober 2009 officieel ingeschreven sta in Rovereto en dat nooit iemand naar dat document heeft gevraagd. Volgens hem is dat document zelfs noodzakelijk om je in te schrijven in de gemeente. Nou ja, het eind van het liedje was dat hij dat document voor me heeft gemaakt. Inderdaad twee belastingzegels à €16,= per stuk en dan nog twee keer €0,52 = totaal €33,04. Jammer dat ze niet nog een paar maanden hebben gewacht met me deze uitnodiging sturen, want vanaf oktober dit jaar zou ik een onbeperkte kunnen aanvragen (na vijf jaar hier ingeschreven te staan).
Wat me volledig onduidelijk blijft is de meerwaarde van dit document... Maar goed, regels zijn regels en daar kunnen we wel tegenin gaan, maar uiteindelijk schieten we daar niks mee op. De enige oplossing is dan weer: betalen en laten gaan...
dinsdag 28 januari 2014
woensdag 22 januari 2014
De laatste kalenders
We hadden nog scheurkalenders over, dus op zaterdag 18 januari toch maar weer de straat op voor de boekentafel met als doel om de laatste kalenders uit te delen. Het regende tamelijk hard en normaal zouden we de heleboel waarschijnlijk afgelast hebben, maar volgende maand is het natuurlijk wat laat om nog op straat te staan, kalenders uit te delen en iedereen een gelukkig nieuw jaar te wensen... De regen kwam echter de motivatie van deze en gene niet ten goede...
Nou ja, het weer was natuurlijk ook niet het meest ideaal, want om een paraplu vast te houden, de kalenders nog en ze dan ook kunnen aanbieden aan de passanten, was wel een hele kunst. Na wat peptalk gingen we toch aan de slag en er was ondanks de regen aardig wat volk op de been. Reacties verschilden van: "Ik neem nooit cadeautjes aan" tot "ik ben niet religieus" en van "hoeveel moet ik hiervoor betalen" tot een aanmatigend vingertje en een opgetrokken neus (en verder geen woord). Gelukkig waren er ook velen die met een hartelijk en verrast: "Bedankt!" de kalender aannamen. Laten we bidden dat God door deze kalenders heen harten zal aanraken!
Op een gegeven moment kwam er iemand in uniform aan. Ik herinnerde me dat hij me ooit een keer aangesproken heeft op straat. Dit heb ik toen gepost op facebook (november 2012): "Ik liep op straat en werd aangesproken door een klein politiemannetje. Hij vroeg me: "Hoe lang ben jij?" Hahaha, dat was nogal een onverwachte vraag. Hij reikte niet verder dan mijn schouder en hij zei dat hij heel graag wat langer zou zijn."
Ik had geen idee dat het al ruim een jaar geleden was dat we elkaar gesproken hadden, dus ik begon spontaan tegen hem te praten. Laat het duidelijk zijn dat hij dus geen idee meer had wie ik was, maar uiteindelijk is het een erg leuk gesprek geworden. Hij gaf aan helemaal nergens in te geloven en overtuigd te zijn dat er na dit leven niks is en dat vond hij ook wel prima. Vervolgens heb ik mogen getuigen over wat de Here Jezus voor bij betekent. Het was een heel mooi en open gesprek. Misschien zouden jullie voor deze man willen bidden (hij is de hoogste pief van een van de politiekorpsen hier in de stad).
Nou ja, het weer was natuurlijk ook niet het meest ideaal, want om een paraplu vast te houden, de kalenders nog en ze dan ook kunnen aanbieden aan de passanten, was wel een hele kunst. Na wat peptalk gingen we toch aan de slag en er was ondanks de regen aardig wat volk op de been. Reacties verschilden van: "Ik neem nooit cadeautjes aan" tot "ik ben niet religieus" en van "hoeveel moet ik hiervoor betalen" tot een aanmatigend vingertje en een opgetrokken neus (en verder geen woord). Gelukkig waren er ook velen die met een hartelijk en verrast: "Bedankt!" de kalender aannamen. Laten we bidden dat God door deze kalenders heen harten zal aanraken!
Op een gegeven moment kwam er iemand in uniform aan. Ik herinnerde me dat hij me ooit een keer aangesproken heeft op straat. Dit heb ik toen gepost op facebook (november 2012): "Ik liep op straat en werd aangesproken door een klein politiemannetje. Hij vroeg me: "Hoe lang ben jij?" Hahaha, dat was nogal een onverwachte vraag. Hij reikte niet verder dan mijn schouder en hij zei dat hij heel graag wat langer zou zijn."
Ik had geen idee dat het al ruim een jaar geleden was dat we elkaar gesproken hadden, dus ik begon spontaan tegen hem te praten. Laat het duidelijk zijn dat hij dus geen idee meer had wie ik was, maar uiteindelijk is het een erg leuk gesprek geworden. Hij gaf aan helemaal nergens in te geloven en overtuigd te zijn dat er na dit leven niks is en dat vond hij ook wel prima. Vervolgens heb ik mogen getuigen over wat de Here Jezus voor bij betekent. Het was een heel mooi en open gesprek. Misschien zouden jullie voor deze man willen bidden (hij is de hoogste pief van een van de politiekorpsen hier in de stad).
Abonneren op:
Posts (Atom)