Gezegend 2014!

Mijn wens voor iedereen:

"De genade van de Heer zij met u nu en voor altijd."

Gezegend 2014!

Kerstcadeautjes in het verzorgingshuis

Twee van de zusters van de kerk werken in een verzorgingshuis hier in Rovereto. Omdat er onder ouderen veel eenzaamheid bestaat, hebben we het idee opgevat om aan alle bewoners van het verzorgingshuis een kerstcadeautje te brengen. Dit cadeautje bestond uit: een kalender, een kerstkaart, een infokaartje van de kerk, een zacht broodje en een paar snoepjes en chocolaatjes.

Op vrijdagochtend 20 december gingen we met een groep van zes op stap in het verzorgingshuis.

Wat een vreugde om de blijdschap te zien van de mensen die een cadeautje kregen. Velen konden niet geloven dat we aan hun gedacht hebben en dan ook nog iets kwamen brengen. Verschillende mensen vroegen hoeveel ze ervoor moesten betalen, omdat het voor hen ondenkbaar was in de wereld van vandaag zomaar iets te krijgen en dan ook nog van mensen die ze helemaal niet kennen. Mooi mooi mooi! Echt een mooie en bemoedigende ervaring voor ons zelf, maar zeker weten ook voor alle bewoners van het huis en het verplegend personeel (voor wie er ook een presentje was :-) Dit gaan we zeker nog eens doen. Wat een kleine moeite een groot plezier kan doen!

Drie weken in Nederland, drie kerken en nog veel meer

Vrijdag ben ik weer thuis gekomen in Italie na 3 1/2 week in Nederland. De reden van mijn bezoek was een belangrijke verjaardag en omdat dat in de tweede helft van november was, wilde ik ook graag voor Sinterklaas blijven. Dat is een van de dingen die ik toch wel jammer vind hier in Italie: Sinterklaas komt hier niet...

Een gedicht voorlezen tijdens onze Sinterklaasavond.

Ook Sinterklaas weet dat ik veel reis en heeft dat gebruikt voor de surprise :-)

Aangezien het al ruim anderhalf jaar geleden was dat ik in mijn zendende gemeente in Enschede (Evangelische Gemeente Enschede) was geweest, werd dat ook weer hoog tijd. Wat een vreugde om daar weer "thuis te komen" en veel broeders en zusters na al die tijden weer terug te zien. Datzelfde gold voor de andere twee gemeenten waar ik geweest ben: Vrij Baptistengemeente Elim in Heerenveen (waar ik tot geloof ben gekomen) en Baptistengemeente Treebeek/Brunssum (waar ik al van kleinsaf aan af en toe kwam, omdat mijn grootouders daar in de buurt woonden). Gewoon dus ook veel herinneringen :-)

En wat ik ook nog heel bijzonder vond, was een bezoekje aan mijn geboortehuis in Roermond. Deze week is het precies 25 jaar geleden dat wij van Limburg naar Friesland verhuisden. Tijdens de terugreis van Zuid-Limburg naar Friesland zijn we op visite geweest bij "de overbuurvrouw" (is toch grappig hoe iemand ooit een bepaalde titel kreeg en die ook na 25 jaar nog heeft :-)

Ik besloot om aan te bellen op "nummer 39" om te vragen of ik even binnen zou mogen kijken. Nee had ik, ja kon ik krijgen. Het echtpaar dat er woont, was enorm enthousiast en ik heb het hele huis mogen zien. Natuurlijk is er na al die jaren heel erg veel veranderd en omdat ik negen jaar oud was toen we verhuisden, heb ik niet al te veel herinneringen aan hoe het huis precies was, maar alles ziende kwamen er toch weer meer en meer dingetjes naar boven.

Samenvattend: deze drie weken in Nederland zijn bemoedigend en ontspannend geweest en ik ben weer klaar voor wat er in Rovereto op mijn pad mag komen! Daarover gauw meer! :-)

Een gebedsverhoring en de Opening van de tentoonstelling

Vorige week was ik nog weer in het gemeentekantoor waar ik twee jaar geleden de aanvraag heb ingediend voor de zaal waar we momenteel de tentoonstelling van Claudio Centin houden. Toen ter sprake kwam dat we tijdens de tentoonstelling ook twee keer een conferentie organiseren, werd het lastig. De persoon in het kantoor zei dat we dat niet gemeld hadden en dat het in die zaal niet mocht. Ik was er van overtuigd dat we het er voorheen al over gehad hadden en ik werd doorverwezen naar de baas van dat kantoor. Nee, er was absoluut geen mogelijkheid dat zou worden toegestaan om stoelen neer te zetten voor een conferentie...

En daar sta je dan... Hoe gaan we dit oplossen... De mensen anderhalf uur laten staan? De oudste van de kerk en ik hebben er allebei best wel even wakker van gelegen... Uiteraard hebben we veel gebeden, maar als het verantwoordelijke gemeentekantoor zegt dat het niet mag, wat kun je dan nog doen?

Twee dagen na dit "nee" is de oudste op bezoek gegaan bij de locoburgemeester. Zonder afspraak is hij daar binnen gelopen en heeft de secretaresse gevraagd of hij er toevallig was. "Toevallig" wel en hij was blij om de oudste weer te zien (de laatste keer was in april). Het probleem voorgelegd aan de locoburgemeester en hij vond dit toch maar raar. Na uitgelegd te hebben dat het eigenlijk om een debat gaat n.a.v. de kunstwerken, kregen we van hem officieel toestemming!

Conclusie: 1. We houden geen conferentie, maar een debat (als terminologie zo belangrijk is, dan gebruiken we toch een ander woord ;-) 2. Het hebben van "hoge" vrienden opent deuren.

Goede les (die we steeds weer opnieuw leren): VOOR GOD IS NIETS ONMOGELIJK!

Van links naar rechts: Claudio Centin, de oudste van de kerk en de locoburgemeester van Rovereto.

En op zondag 3 november was het dan eindelijk zo ver dat de tentoonstelling waar we al zolang aan werken, geopend werd. Het officiele gebeuren zou om 15:00 plaatsvinden, maar aangezien de locoburgemeester er nog niet was, werd het later en later. Tegen 16:00 begonnen we toch te denken dat hij het misschien vergeten zou zijn... Maar iets na vieren kwam hij dan toch!

Het is een groot succes geweest. Veel mensen zijn de tentoonstelling komen bekijken en werden geraakt door de boodschap. We zien uit naar wat de Here God nog meer zal gaan doen in de komende weken.

Kunst in Rovereto

Als kerk zijn we momenteel erg druk met het organiseren van een, voor ons als kleine kerk, groot project. Van 3 - 15 november zal er hier in Rovereto een tentoonstelling plaatsvinden van een Christelijke kunstenaar. Deze man maakt kunstwerken van materiaal "dat al een geschiedenis heeft", met andere woorden: dingen die we weggegooid zouden hebben. Al zijn werken zijn dan weer aan de Bijbel gerelateerd wat de gelegenheid biedt om te getuigen!

Deze week zijn we vooral bezig met publiciteit. Folderen op straat en huis-aan-huis, posters, etc. In de hele stad hangen sinds gisteren grote posters:

Het doel van deze tentoonstelling is uiteraard om te getuigen van onze Heer Jezus Christus! Verder hopen we veel nieuwe contacten te kunnen leggen met mensen die komen kijken. Als kerk hebben we nog nooit een dergelijke activiteit georganiseerd, dus het is allemaal best wel spannend... We vertrouwen erop dat de Heer Zijn zegen zal geven, zoals Hij al gedaan heeft tot op heden. Bidden jullie met ons mee de komende weken?

Twee weken in Canada

Inmiddels is meer dan de helft van mijn verblijf in Canada voorbij. Veel, heel veel, ervaringen en belevenissen hebben elkaar in sneltreinvaart opgevolgd. Mooie, interessante en bemoedigende ontmoetingen.

In een van de kerken waar ik geweest ben, had ik de kans om tijdens de kerkdienst wat te vertellen, in een jeugdmeeting en voor de senioren. Veel mensen heb ik dus vaker ontmoet en dat bood de mogelijkheid om echt wat dieper op de zaken in te gaan! Echt een geweldige tijd gehad in die kerk en ik vond het gewoon echt jammer om weg te gaan!

De voorganger was zo enthousiast dat hij een aantal kerken in Toronto een mail gestuurd heeft met de mededeling dat ik ook hun kant op ga komen en dat ze me misschien zouden kunnen ontmoeten. Geen idee of er wat uitkomt, maar alleen het feit al dat deze voorganger dit initiatief nam, was een grote bemoediging voor me!

Afgelopen zondag was ik in de derde kerk van mijn trip. Weer een heel andere kerk, met hele andere mensen, maar wederom heel bemoedigend en goed. In de dienst mocht ik vijf minuten wat vertellen en ik moest dus echt goed nadenken wat ik zou gaan zeggen, want vijf minuten vliegen om. Ik was meer gespannen hiervoor dan voor een complete presentatie... Ik had dus voorbereid wat ik zou gaan zeggen, maar uiteindelijk heb ik hele andere dingen gezegd :-) Erg positieve reacties gehad naderhand en veel mensen zijn naar me toe gekomen om vragen te stellen.

En natuurlijk heb ik ook een beetje de toerist uitgehangen. Canada is een schitterend land (en gisteren een dagtrip naar de VS) en er is ontzettend veel te zien. Ik tref het met het seizoen, want de Indian Summer is begonnen. De bomen hebben schitterende kleuren! Geweldig!

Little Italy in Ottawa

Montréal

Museum of civilization

Whiteface Mountain, Lake Placid, NY, Verenigde Staten

Naast het genieten hier, mis ik dan tegelijkertijd toch ook Italie. Gelukkig dat er moderne communicatiemiddelen bestaan :-)

My first days in Ottawa

It's only two days ago that I arrived in Canada, but it seems much longer. So many new things, so many new people! The thing that keeps amazing me are all the stop signs. Okay, not the stop signs in itself, but the fact that everybody really stops even when there are no other cars around. Another funny thing is that they have milk in plastic bags! I have never seen something like that before :-)

This morning I went to the Greenbelt Baptist Church. The moment I got in there, immediately I felt very welcome! So many people came to me for a chat! Being used to church services with about 25 people in Rovereto, I have loved to be with a big room full of brothers and sisters! During the service they called me to the stage and introduced me and prayed for me. After the service people had the opportunity to come to a meeting where I would tell more about my ministry. About 15 people showed up and we had a very good meeting. I was very encouraged by their questions and their interest! Praise the Lord! I was quite nervous before the meeting, but in the end I really enjoyed it (as always when I talk about Italy :-)

Eerste dagen in Ottawa

Wat een avontuur! Ik ben nog maar een paar dagen hier, maar heb al zoveel meegemaakt! Mooie dingen gezien over wat de Here God hier aan het doen is en gave ontmoetingen gehad met broeders en zusters die geinteresseerd waren om meer te horen over zending in Europa en in Italie!

Vanochtend heb ik de eerste kerk bezocht: de Greenbelt Baptist Church in Ottawa. Tijdens de dienst ben ik voorgesteld en is er voor me gebeden. Tevens was er een uitnodiging voor na de dienst om samen te lunchen en naar mijn presentatie te luisteren. Omdat het de eerste zondag van het nieuwe seizoen was, waren er ook andere meetings na de dienst, maar met een opkomst van zo'n 15 personen, was ik heel tevreden :-) Ik was wel een beetje gespannen, maar het was echt super! De mensen waren geboeid, stelde goede vragen en willen graag op de hoogte blijven van wat er in Rovereto gebeurt.

Na afloop nog een goed gesprek gehad met de voorganger. Wat een geweldige bemoediging is deze dag geweest. Prijs de Heer!

Ik zie uit naar wat de Heer nog meer zal gaan doen in de komende weken!

Blogs in English

For my international brothers and sisters interested in what I'm doing in Italy and where ever I go, I decided to start writing blogs in English as well. I have to figure out how this works, so for the moment Dutch and English blogs will be on the same page. Please give me some time (after my Canada trip) to work on that :-)

Canada, ik kom eraan!!!

Nog een paar dagen te gaan tot ik voor een aantal weken naar Canada

vertrek! Ik kan het me nog nauwelijks voorstellen, maar ik zie er naar uit. Ik zie uit naar wat de Here God mij wil laten zien daarginds en wat Hij door mij heen aan de mensen wil doorgeven. Zonder meer wordt het een geweldig avontuur!!! Ik hoop dat jullie me willen omringen met jullie gebeden.

De komende weken zal ik geregeld een berichtje posten hier over wat ik allemaal meemaak.

Verboden te parkeren...

Heb je dat nou ook wel eens dat je heel graag wil dat een persoon onze Here Jezus leert kennen, maar dat het gewoon niet tot hem of haar doordringt? Mensen die zeggen: "Maar ik wil mijn leven nu leiden zoals ik dat wil en dat ik dan in de hel terecht zou komen, neem ik op de koop toe." Waarom begrijpen deze mensen niet dat het leven met Jezus VRIJ MAAKT en dat het juist een rijker leven is dan zonder Hem...

Onlangs kwam ik in Rovereto in straat met de naam "Via al Cristo" (weg tot Christus), verboden te parkeren.

Even dacht ik: "Wat zou het makkelijk zijn als we mensen gewoon daar naar toe zouden kunnen sturen en dat ze dan de Weg zouden vinden." Al direct realiseerde ik me dat, ook al zou dat zo zijn, iedereen nog steeds zelf in beweging moet komen. Een persoon zou zelf naar die weg toe moeten gaan. Uiteindelijk maakt het dus niet uit of het een straat is in Rovereto of een sprirituele weg, als mensen niet zelf in beweging willen komen, kunnen wij niks doen. Nou ja, niks... We hebben een zeer machtig wapen dat gebed heet. Laten we dan ook bidden voor al die mensen die "geparkeerd". Laten we bidden dat ze zich zullen realiseren dat een geparkeerde auto echt niet vooruit komt. Verboden te parkeren...

Heer, raak hun hart aan!

BBQen en getuigen

Als het in de stad tegen de 40 graden loopt, is een van de betere ideeen om de bergen in te gaan :-) Zo ook afgelopen zaterdag. Met 15 kerkleden en daarbij rond de 15 buitenkerkelijke twintiger, zijn we gaan BBQen in een dorp boven Rovereto. Het doel was tweeledig: 1. natuurlijk lekker samenzijn (en eten), 2. maar vooral contact leggen met deze jongeren om op die manier te kunnen getuigen.

Tijdens zo'n BBQ is het makkelijk om op een ongedwongen manier contact te leggen, want door samen te frisbeeen of voetballen heb je zomaar contact :-)

Met een van de jongeren die ik al eens een paar keer eerder gesproken had, heb ik een spontaan gesprek gehad over 'God heeft een plan met je leven'. Dit kwam voort uit de vraag waarom ik ("op mijn leeftijd". Als dat zo benadrukt wordt, voel ik me wel oud ;-) nog niet getrouwd ben. In eerdere gesprekken had ik al wel gemerkt, dat hij helemaal niet gelooft, maar hij staat wel open voor overtuigingen van anderen. Het mooiste van het gesprek was wat hij ter afsluiting zei en waarvan ik hoop dat dat hem ook bij zal blijven: "Ik kan zien dat het je veel vreugde geeft, dat is mooi!" Prijs de Heer en ik bid dat deze jongen deze Vreugde ook zal mogen ontdekken!

Een zeer geslaagde dag en zeker voor herhaling vatbaar!

Twee auto's en een scooter...

In de afgelopen jaren heb ik de verschillende gezondheidszorginstanties in Rovereto leren kennen en dus werd het hoog tijd voor een nieuwe categorie. Vandaag heb ik het politiebureau leren kennen! Nee, nee, nee, ik ben niet opgepakt en ik heb niks fout gedaan, maar mijn autootje is, ondanks dat hij geparkeerd stond, deel geworden van een ongeluk.

Rond de klok van 15:30 ging de deurbel. Wie zal dat zijn? Bezoek? Gezellig! In de wereld van vandaag kun je niet de deur zomaar openen, dus via de intercom (of hoe heet zoiets) gevraagd wie er voor de deur stond. Het antwoord: "Carabinieri." Moeilijk te beschrijven wat er op dat moment door me heen ging. Ik wist niet zo goed wat ik moest denken en dus schoot er van alles door me heen. Ik ken verschillende jongens van het politiekorps en er kwam zelfs even in me op dat het een grap zou zijn ofzo (wel een nare dan), maar aangezien ik op de eerste verdieping woon, duurde het niet zo lang voor de carabiniere voor me stond. "Ach," zei hij, "ik vreesde al dat jij het was." Ik had deze jongeman een paar weken terug ontmoet op het voetbalveld. Hij deelde me mee dat mijn autootje betrokken was bij een ongeluk. Opnieuw ging er van alles door me heen, want ik had uiteraard geen idee hoe erg mijn auto er aan toe was (ja erg hè, ik dacht niet aan eventuele gewonden, maar alleen aan mijn auto...). Uiteraard kon ik de autopapieren van de stress prompt niet vinden en toen was ik de sleutels ook nog kwijt (alles lag op de normale plek, maar de adrenaline gierde door m'n lijf).

En daar liep ik met een carabiniere over straat op weg naar de 'plaats des onheils'. Daar stonden ze te wachten op mijn autosleutel om hem een stukje te kunnen verzetten en te kijken hoe groot mijn schade was. Een andere auto hing tegen de mijne aan, half op de stoep en met een scooter tussen de voorwielen. De bestuurder van de scooter is naar het ziekenhuis gebracht, maar naar het leek was hij niet gewond verder. Na het verplaatsen van mijn auto zeiden de carabinieri dat ze meer schade hadden verwacht en inderdaad valt het best wel mee. Het lijkt dat het alleen gaat om deuken en krassen. Ik heb hem gewoon naar een andere parkeerplaats kunnen rijden. De andere auto zat geen beweging meer in en is afgevoerd door een takelwagen, evenals de scooter.

De scooter schijnt de auto rechts in te hebben gehaald, terwijl de auto de richtingaanwijzer naar rechts uit had om te parkeren NAAST mijn auto. Het resultaat was duidelijk. Scooter onder de auto en auto vervolgens geparkeerd TEGEN de mijne en op de stoeprand.

Het meisje wat de auto had bestuurd stond te trillen op haar benen en zei tegen me: "Ik heb het niet met opzet gedaan hoor." Arme ziel, uiteraard geloof ik dat direct! Vervolgens mee naar het bureau om verbaal op te maken enzo en ze moesten kopieën  hebben van al mijn documenten. Nu is het aan de verzekering van de scooter en van de auto om uit te gaan maken wie er schuld heeft en wie er dus voor mijn schade gaat betalen.

Nu weet ik dus ook hoe het politiebureau eruit ziet en hoe het daar werkt, maar eerlijk gezegd, vind ik het leuker om die jongens op het voetbalveld tegen te komen! :-)