Al vaker heb ik geschreven over op zichzelf niet direct aangename situaties maar waaraan dan plotseling toch weer een bijzondere draai wordt gegeven. Afgelopen week gebeurde dat weer.
Donderdag ben ik naar het ziekenhuis van Trento gegaan voor een ingreep aan de littekens die ik heb overgehouden van vorige ziekenhuisopnames en waar ik nog steeds last van had. Daar lig ik op de operatietafel ... De chirurg was bezig met wat hij moest doen en met z'n drieën raken we zo aan de praat: ik, de chirurg en een verpleegkundige. Voor hen was het een manier om mij af te leiden van hetgeen de chirurg aan het doen was; ze stelden de vraag: "Wat is nou die Chiesa Evangelica van jullie?" Voor mij was het een deur die openging om te kunnen getuigen :-)
Zo werd het uiteindelijk een heel leuk gesprek en werd het toch nog (relatief ;-) gezellig. Het mooiste was uiteindelijk dat de verpleegkundige zei dat ze tegenover de zaal van onze kerk woont en graag een keer langs wil komen!
De kamer waar ik kwam te liggen was wel een stukje verwijderd van de operatiezaal, maar 's middags kwam ze na haar dienst nog even bij me langs om te groeten. Voor mij een teken dat ze het gesprek echt leuk heeft gevonden en dat ze echt geïnteresseerd is.
Vrijdag mocht ik gelukkig weer naar huis, maar helaas heb ik haar niet meer gezien. Wat een heerlijkheid om te weten dat de Here God niet loslaat het werk dat Zijn hand begon! Ik ben ervan overtuigd dat Hij, ook in het ziekenhuis van Trento, aan het werk is! :-)
En ... Hij laat niet los wat Hij begonnen is!
BeantwoordenVerwijderenHartelijke groet, Hendrik en Gerda